ပန္းျမတ္ ကားေမာင္းေနတဲ့ဧကရီ႕ကို
လွမ္းၾကည့္ရင္းက အသံမထြက္တဲ့သက္ျပင္းေတြကို
ဆက္တိုက္ခ်ေနမိသည္။
'ဧကရီ'
'....'
'ဧကရီ ... ခုနကေလ'
'ေျပာစရာရွိရင္အိမ္ေရာက္မွေျပာပါလား ...
ကားေမာင္းရတာအာ႐ုံေနာက္တယ္'
ေအးစက္စက္စကားသံေၾကာင့္ ဧကရီစိတ္ဆိုးေနၿပီဆိုတာ
အေသအခ်ာ ...
'စိတ္ဆိုးေနတာလားဧကရီ'
ပန္းျမတ္ေမးတာကို ဧကရီဘာမွျပန္မေျပာပဲ
ကားကိုလမ္းေဘးတစ္ေနရာကို အရွိန္ျဖင့္ထိုးရပ္လိုက္သည္။
'မေန႔ကဖုန္းဆက္တာအဲဒီလူမလား'
'ဧကရီ ... ဘယ္လိုလုပ္သိ'
'ဟုတ္ေနတာပဲ'
'အဲဒါက ...
'ဘာလို႔ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ'
ေဒါသသံမပါေပမယ့္ 'ငါ'ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္
ဧကရီစိတ္ဆိုးေနတယ္ဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားသည္။
'...'
'ေမးေနတယ္ေလ ... ဘာလို႔ငါ့ကိုမေျပာတာလဲလို႔ ...
မေန႔တည္းကသူမင္းကိုလာေစာင့္ေနတယ္
ဖုန္းကို silentလုပ္ထားတာလည္း
ငါသိမွာစိုးလို႔မလား'
'မဟုတ္ဘူး ဧကရီ ... တကယ္ကေလ ...'
'ငါေျပာတာဟုတ္တယ္မလား'
'.....'
'ငါေမးေနတယ္ေလ'
ပန္းျမတ္ကိုတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပာလာတဲ့ ဧကရီ႕ကို
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ...
'ဘာလို႔ငါ့ကိုအမွန္အတိုင္းမေျပာတာလဲ'
'...'
'မေန႔တည္းကငါျမင္တယ္ ...
မင္းဘက္ကေျပာလာမလားဆိုၿပီး
ငါမေမးပဲေနတာ'
'ေတာင္းပန္ပါတယ္'
ပန္းျမတ္တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားကိုသာေျပာမိသည္။
'ဘာလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္လဲ ... ငါကေတာင္းပန္ခံခ်င္တယ္
ထင္ေနတာလား ... မင္းဘာလို႔မေျပာတာလဲ
ဆိုတာကိုပဲငါသိခ်င္တာ'
'ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ... ဧကရီသိသြားရင္စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔'
'ငါကဘာလို႔စိတ္ဆိုးရမွာလဲ ... မင္းတမင္လုပ္တာ
မဟုတ္မွန္းငါသိေနတာပဲ ... မင္းဘက္ကစိတ္မပါပဲ
ဟိုလူ႔ဘက္ကကပ္ပါးလိုလိုက္ကပ္ေနတာမသိရေအာင္
ငါကငတံုးလား'
