'မၿပီးေသးဘူးလား'
'ၿပီးေတာ့မွာ ... ခဏပဲ'
'အဲဒီခဏက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီလားလို႔'
ဧကရီစိတ္အလိုမက်စြာ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ပိတ္ရက္မို႔
အျပင္အတူေလွ်ာက္လည္မလို႔ၾကံပါတယ္ဆိုမွ အိမ္စာ
လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး အကၤ် ီေတြထိုင္ခ်ဳပ္ေနတာ
တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ ...
'တကယ္ၿပီးေတာ့မွာ ... ဒီတစ္ထည္ၿပီးရင္တကယ္ၿပီးၿပီ'
'ခုနကလည္းအဲ့လိုေျပာသလားလို႔'
ဧကရီမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ...
'ဟိ'
ဘာလဲ ... အခုသူ႔ကိုရယ္လိုက္တာလား ...
'ဘာရယ္တာလဲ'
'ဘယ္မွာရယ္လို႔လဲလို႔ ... ဟီး'
'ၾကည့္ ... အခုေတာင္ထပ္ရယ္လိုက္တယ္မလား'
'မရယ္ပါဘူးဆို ... ဧကရီေျပာမွတကယ္ရယ္ခ်င္သြားသလိုပဲ'
'အမယ္ ... ဘယ္မွာရယ္စရာပါလို႔ရယ္တာလဲ ...
မင္းမ်က္လံုးထဲမွာကိုယ္ကရယ္စရာျဖစ္ေနလို႔လား'
'ဧကရီကေတာ့ေလ တကယ္ပဲ ... '
မရယ္ဘူးဆိုၿပီးအားရပါးရေတြရယ္ေနေလသည္။
'ၾကည့္ ... ဒါလားမရယ္တာ'
'ဧကရီကရယ္ေအာင္လုပ္ေနတာကို ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း
မွန္ထဲၾကည့္လိုက္ဦးဧကရီရဲ႕ ... ႏႈတ္ခမ္းကစူၿပီး မ်က္ႏွာက
စူပုပ္ေနတာ ... စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ကေလးနဲ႔တူတယ္'
'ဘာရယ္ ... စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ကေလး ဟုတ္လား'
'ဟုတ္တယ္ ... ဟီးဟီး'
'ဪ ... ေတြ႕မယ္ ... ေတြ႕မယ္ ... မရေတာ့ဘူးလာခဲ့ ...
စိတ္ေကာက္တယ္ဆိုတာဘာလဲသိေအာင္ျပမယ္'
'ဧကရီ ... ခဏေလ ... ဒါေလးၿပီးေတာ့မွာကို ...'
'မင္းဟာမင္းၿပီးခ်င္ၿပီး မၿပီးခ်င္ေန'
ၿပီးေတာ့မွာဆိုတာကိုမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့
ဧကရီ႕ေနာက္ကို ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ပါလာသည္။
ေဆာရီးပဲ ... ဒါစိတ္ေကာက္လို႔ေကာက္ေနမွန္းမသိလို႔
ဒဏ္ေပးတာလို႔မွတ္ ... အတူရွိခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ကို သူ႔မ်က္ႏွာ
ထိုင္ၾကည့္႐ုံတစ္ခုတည္းနဲ႔အကုန္မခံႏိုင္ ...။
ကေလးဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီးသူ႔အလုပ္ကို
ဦးစားေပးေနတာကိုလည္း
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴၾကည့္မေနႏိုင္ ...။ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္
လူတိုင္းကဒီလိုပဲေနမွာပါ ...။
