Bakugan: Ten świat to zwykła gra

47. Koniec kłamstw

   Ciekawe czy istnieje order dla mistrza niszczenia atmosfery? Bo jeśli tak, to bezkonkurencyjnie powinien być mój. Spectra od wczorajszego wieczoru nie odezwał się ani słowem i było widać, że zamierzał to kontynuować.

   Westchnęłam i zdjęłam kompres z głowy. Na szczęście byłam w pokoju sama, bo gdyby Akane zobaczyła, że nie spałam, to bym urządziła kazanie roku. Zresztą...

   Który z nich jest tym prawdziwym?

   Pokręciłam głową, próbując pozbyć się tych idiotycznych myśli, a kiedy to nie zadziałało, wsadziłam twarz w poduszkę i zamknęłam oczy.

– Jessie coś się stało? – usłyszałam cichy głos Alice.

– Nie. – Rzuciłam poduszką na kołdrę. – Tylko się zamyśliłam. – Chciałam wstać, ale powstrzymał mnie wzrok dziewczyny, która położyła miskę z dymiącą zupą na stoliku i oparła ręce o biodra.

– Rozumiem, że masz dość bezruchu, ale jeszcze jesteś chora. – oświadczyła tonem nieznoszącym sprzeciwu

– Mam tylko kaszel! – wychrypiałam.

– Jeśli będziesz zbyt męczyła swój organizm, to gorączka może wrócić, a nawet może ci się pogorszyć!

– Ale czuję się jak trędowata! Nie mogę wychodzić!

– Bo masz kostkę skręconą. – zauważył Fludim, za co został zabity wzrokiem.

   Alice uśmiechnęła się z rozbawieniem.

– Mogę ci przynieść kule, jeśli obiecasz, że będziesz się oszczędzać. – powiedziała.

– Serio? Dzięki! – Wyrzuciłam ręce do przodu. – Wreszcie się przejdę!

– To się źle skończy. – wymamrotał Fludim.

****

   Oparłam się o ścianę budynku, a chłodny wietrzyk rozwiał moje włosy. Westchnęłam. Brakowało mi tego.

   Wydawało mi się, że byłam sama, do czasu, gdy z altanki doleciał mnie głos Akane.

"I miss the taste of a sweeter life

I miss the conversation

I'm searching for a song tonight

I'm changing all of the stations

I like to think that we had it all

We drew a map to a better place

But on that road I took a fall

Oh baby why did you run away?

I was there for you

In your darkest times

I was there for you

In your darkest nights!

– No właśnie kochanie, gdzie uciekłaś? – zwróciła się do mnie, gdy wtoczyłam się do środka.

   Opadłam na krzesło, oparłam kule o ścianę, poprawiłam bluzę i dopiero wtedy łaskawie na nią spojrzałam.

– Hen daleko od twojego kazania. – mruknęłam. – Weź pośpiewaj jeszcze.

– Nie pamiętam, jak dalej szedł. – przyznała, patrząc na telefon. – Dobra! Ale potem ładnie sobie wszystko wyjaśnimy. – oznajmiła i wzięła głęboki wdech.