Memories Afterall (BoyxBoy)

Chapter 43 - Freya

Freya's P.O.V

Kinabukasan, ganon parin iche-check lang ni Doktora if I'm fine then kakausapin sina Mama and Papa while I'm reading some books about pregnancy.

Matagal pa naman kabuwanan ko yet I still want the best for my baby, I don't want to be contented with "knows-nothing". Like what I have said to my baby, I'll be at my best just to perform all my duties as her mother-father and I know that my Mom and Dad won't leave me and will keep an eye for my baby.

Maybe yung baby ko nalang talaga yung makakasama ko hanggang sa pagtanda and for that I'm internally grateful.

Having my baby as a gift from God is priceless, I don't know how to thank God for this precious gift, my baby. That's why I will give and as much as possible provide the needs of my baby.

Nasa ganoon akong sitwasyon ng biglang pumasok si Mama at Papa. Tumabi sila sakin sa hospital bed at ngumiti.

'Anak, my mga bisita ka.' Sabi ni Mama na ipinagtaka ko.

'And we know na namiss mo "sila" ng sobra.' Segunda naman ni Papa.

Nagtaka ako? Bat "sila". Sino-sino? At bat may bigla akong bisita? Bago yun ah?

'Papapasukin ko na ba, anak?' Sabi ni Mama.

Pero hindi na nila hinintay ang sagot ko at lumabas na sila.

Maya-maya lang e, biglang niluwa ng pinto sina Eyna na bestfriend ko, si Jamie, Jeric, Jonathan and... and Austin? Bat siya nandito? I thought...

Napansin siguro ni Austin na nagulat ako ng pagpasok niya, huli siyang pumasok e.

'I know it shocks you to see me here, Freya. But well, I'm here already! Haha.' Sabi niya sabay bigay ng isang matamis na ngiti.

I don't know how I will react pero nakakagulat kasi na nandito siya, last naming pagkita namin nung nakasakay siya sa plane where I and Danreb are on trip. Hmm..

'Ah-eh... I thought kasi wal--...' Sabi ko pero pinutol niya.

'Nabalitaan ko kasi na nandito ka nga ngayon sa hospital, actually last month ko pa alam pero hindi ako makaalis kasi sobra akong hinigpitan ni Dad at tinambakan ng trabaho, it's our deal para daw pambawi dahil uuwi ako sa Pinas for "you".' Sabi niya naman at talagang inemphasize ang word na "you".

Hmm.. At least he make a way to be able to check me out here.

'Oh. Thank you! Kailan uwi mo?' Sabi ko pero naloka rin ako sa tanong ko. Parang ang bastos pakinggan.

'Hahahaha. Kakauwi ko nga lang ngayon, pinapaalis mo na agad ako. And to answer your question, di na ako babalik don. I'll stay na here sa Pinas kasi nag request na rin ako kay Dad na ako nalang maghahandle ng mga branches namin dito sa Pinas para di na siya umangal at kumontra.' Mahaba niyang paliwanag.

Wala na akong magagawa, ang awkward ko parin sakaniya. I don't know, okay na naman na kami after namin mag-usap nung birthday ni Mama where Dandeb left me hanging, alone.

Oh sh.t! Naisip ko nanaman siya. I'm so stupid. I know to myself na hindi parin ako nakakarecover from the pain that Danreb have brought to me but I'm doing my best para makalimutan yun and to forgive him afterall I'm just a normal human being, si God nga, sinacrifice niya yung self niya just to forgive our sins then what about me?

Ayaw ko lang magtanim ng sama ng loob. Ops, wait, ito palang Eyna na to, bat ngayon lang to nagparamdam?

'WAAAAAIIIIIIITT!!!' Sigaw ko.

Nagulat naman sila sa sigaw ko at napatingin sakin.

'Bat ngayon ka lang? Huh? Eyna? Nakaya mo talagang di magparamdam at kamustahin ako? What? Akala ko ba ako ang bestfriend mo and life time yumg friendship natin but somehow nakaya mo! Nakaya mong di ako bisitahin ng ilang months at ngayon? Nandito ka na parang wala kang ginawa sa bestfriend mo?? Oh ano! Sumagot kaaaaa!!' Mabilis kong sabi at medyo pasigaw.