Myśli Samobójcy

38

Kilka pytań i odpowiedzi, każdy lubi czasem zamknąć oczy i coś sobie wyobrazić. Każdy ma do tego pełne prawo.

Wyobraziłam sobie las.

Jest to las iglasty, przez drzewa nie przebija się żaden promyk słońca, wszędzie cień.

Idę przed siebie, daleko od miejsca w którym weszłam do lasu.

Stąpam po zielonym mchu, ma piękny żywy kolor, odróżnia się od reszty lasy.

Nie słyszę nic, nastąpiła całkowita cisza.

Czuję się w nim trochę przygnębiona, ale nie jest aż tak źle jak mogłoby się wydawać.

Obecna pora roku to późna wiosna, początek lata.

Idąc dalej trafiłam na strumyk.

Woda w strumyku jest zadziwiająco czysta, przejrzysta, zimna, leniwa.

Lecz zupełnie nic w nim nie ma.

Wchodzę zdecydowanym krokiem do wody i zmierzam na drugi brzeg.

Idąc w głąb lasu zauważyłam polankę na której stał drewniany dom.

Jedna z jego ścian i prawie cały dach jest objęty winoroślami.

Wygląda na zadbany i zamieszkany, jednak nikogo w nim nie ma.

Otoczony jest przez drzewa z każdej strony, wszędzie pełno kwiatów, oródek z warzywami.

Jednakże nie wchodzę do środka.

Postanawiam go ominąć i iść dalej

Gdy odwróciłam się, domku i polany już nie było, teraz stał przede mną ogromny kamienny mur.

Wspinam się na mur, udało mi się to bez większego problemu.

Po drugiej stronie muru znajduje się wioska pełna mieszkańców, każdy ma własną pracę, wie co musi robić, nikt nie stoi bezczynnie.

W momencie w którym zeszłam z muru do wioski, nagle czuję piasek pod stopami.

Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę że znajduję się na pustyni, z każdej strony otacza mnie gorący piasek.

Słońce praży, jest gorąco, wokół widzę tylko bezkres wydm.

Zaczynam iść przed siebie

Słońce jednak nie zamierza schodzić z nieba, mijają godziny, jestem coraz bardziej zmęczona, spragniona i jest mi gorąco.

Jednak wciąż idę.

W końcu za jedną z kolejnych wydm w środku tej samej pustyni, widzę jeziora.

Wiecie co robie?

Nic, zupełnie nic.

Ponieważ zemdlałam ze zmęczenia i odwodnienia.