Bir Davetsiz Misafir - (Bitti)

19.Bölüm: "Düğünümüz Var"

"Mert şirkette sıkı yönetim ilan etti. İki hafta sonra yönetim kurulu toplanacak, eğer o zamana kadar ortaya çıkmazsan yeni başkan o seçilecek"

Genç kız şaşkınlıkla ona baktı. Bildi bileli şirketin başkanı babasıydı. O pozisyonda asla başka birini düşünmemişti. Duraksadı, belki de öldürme nedeni buydu. Olabilir miydi? O mevki için babasına kıyabilir miydi? Birlikte büyüdüğü ağabeyi böylesine kötü müydü? Dolu gözleriyle kafasını iki yana salladı.

"Babamın yerine mi geçecek?"
"Evet, senin de hakların var orada ama ortaya çıkmadığın için büyük ihtimal kurul oyları Mert'e verip onu başkan seçecek. "

Biliyordu genç kız, babasının mirası şu anlık iki kardeşe kalmıştı ve her şeyiyle hakları eşitti. Gözleri doldu, ağabeyi mirası kesinlikle hak etmiyordu. Hayatına son veren bir oğul, babasının emeklerini kullanamazdı. Kafasını eğdi, ne yapacağını hiç bilmiyordu.

"Ben.. Ne yapabileceğimi hiç bilmiyorum"
"Tek bir cevap duymak istiyorum"

Dedi Kemal elini sıkıca tutup gözlerine bakarken. Aklında bir düşünce vardı fakat öncelikle kızın ne istediğini bilmek istiyordu. Onun isteği doğrultusunda harekete geçecekti.

"Mert'in babanın yerine geçip başkan olmasını istiyor musun?"

Genç kız kafasını yavaşça sağa sola salladı. O geceden önce ağabeyinin varlığına hep şükrediyordu, babasının yanında her zaman işlerle ilgileniyor, şirketi hiç boşlamıyordu. Şimdi ise düşünceleri tamamen değişmişti. Gözünden yanağına tek damla yaş hızla süzüldü. Nasıl bu kadar yanılabilmişti onun hakkında? Sustu Kemal, kızın gözyaşları tüm dengelerini altüst ediyordu. Elini yavaşça kaldırıp yanağına dokundu. Baş parmağıyla okşarcasına sildi.

"Nehir hatırlıyor musun ilk tanıştığımız günü?"

Bakışını genç adamın yeşil gözlerine çevirdi, hüzünle bakıyordu ve buna rağmen tebessüm etmeye çalışıyordu. Zihninde yıllar öncesi vardı. İlkin bir aile tanışmasında birbirlerini görmüşlerdi. Kemal'in ailesi, Nehir'in ailesinin davetlisi olarak villaya gelmişti. Genç kız beş iken, Kemal yedi yaşındaydı. İlk gördüğü anda onunla oynamak istemişti küçük çocuk fakat küçük kız, ağabeyinin arkasından hiç ayrılmıyordu. Kemal'in oyun teklifini sürekli reddediyor, sadece ağabeyiyle oynamak istediğini söylüyordu. Üzüyordu bu durum küçük çocuğu, çünkü bu iş yemeği edasında olan tanışma onu oldukça sıkmıştı. İlk defa gittiği bir evde, oynayabileceği bir çocuk görmüştü. Arkasını döndü, anneler sohbet içerisindeydi, babalar ise gerçekleştirmek istedikleri ortaklık için anlaşmaya çalışıyorlardı. Ofladı, gece oldukça uzun olacaktı biliyordu. Bakışı yeniden küçük kıza kaydı, babaların yanından hiç ayrılmayan ağabeyinin yanına oturmuştu. Ayaklarını koltuktan sarkıtmış, yavaşça sallıyordu. Arkasını dönüp annelerin olduğu kanepeye yaklaştı, annesinin tam yanına oturup kafasını eğdi. Oldukça sıkılıyor, bir an önce gitmek istiyordu ki küçük kızın ayağa kalktığını gördü. Heyecanla gülümsedi, belki de onunla oynamak isteyecekti ama istediği olmamıştı. Nehir ilerleyip merdivenlere yönelmişti. Yüzü asıldı Kemal'in, annesinin kolunu çekiştirmeye başladı.

"Çok sıkıldım anne"

Hale Hanım kadar olmasa da annesi de genç bir kadındı. Tek çocuğu vardı ve Nehir'in annesiyle de oldukça anlaşmışlardı. Oğlunun saçını yavaşça okşadı genç kadın.

"Oğlum, arkadaş var burada. Oynayabilirsin"

Hale Hanım sessizce izliyordu. Bakışını çevirdi, kızı görünürlerde yoktu. Mert'e döndü, babasının yanında oturmuş, adamları merakla dinliyordu.