Bir Davetsiz Misafir - (Bitti)

23.Bölüm: "Özür Dile"

Hava soğuyordu ve kızın üşüdüğünü de görüyordu. Arkasını dönüp yavaşça ilerlediğinde, Nehir de kalktı. Bakışı onun üzerindeydi, derin bir nefes aldı, aklında konuştukları andan beri Hakan'ın söyledikleri vardı. Eğer adamın gerçek hislerini oyunu sonlandırdığı anda öğrenecekse, o zaman bu fedakarlığı kendi için yapmalıydı.

"Hatırlıyorum!"

Genç adam durdu, duyduğuyla bakışını geriye çevirdi. Genç kız sessizce durmuştu, dudağının kenarını ısırarak çekingenlikle gözlerine bakıyor, tepkisini ölçmeye çalışıyordu. Derin bir nefes aldı Nehir, kafasını eğdi. O geceyi anımsadı.

"O gece.."

Sustu, adamın mavi gözlerine baktı. Merakla bekliyordu.

"Ben o gece 23 yaşıma girdim."

Ali Demir sessizdi, gözünü kıstı. Kızın yaşını bir ara düşünmüştü ve tamda düşündüğü yaşlardaydı.

"O gece tüm hayatımı geride bıraktım"

Zihninde o gece yer alıyordu, babasının cansız ve kanlar içerisindeki bedeni yerdeydi. Gözünden usulca tek damla yaş hızla süzüldü ve yere düştü. O günü her anımsadığında olduğu gibi yine kalbini alevler sarıyor, tüm gücünü tüketiyordu. Adam sessiz ve tepkisizdi.

"Abimden kaçtım ve hiç bilmediğim bir sokakta buldum kendimi."

Bakışını yere eğdi, gözlerini kırptı. Her anını dün gibi hatırlıyordu.

"Önüme ilk çıkan senin kamyonetin ve sizin kapınızdı. Gidecek yerim, sığınacak kimsem ve hiç param yoktu, sokakta kalacak kadar da cesaretli değildim. Küçük evler ve karanlık sokaklar beni oldukça ürkütüyordu. Kapınızı yumrukladım, amacım sadece o geceyi geçirmekti"

Adamın yüzüne bakıyordu, tepkisizdi fakat soluksuz da dinliyordu. Evlerine bunca zamandır misafir olan bu kızın gerçek kimliğini artık bilmeyi o da istiyordu.

"Adım Nehir. Yedi yaşında annesiz, aylar önce de babasız ve deliler gibi korktuğu bir abiye sahip olan Nehir"

Genç adam şaşkındı. Onunla ilgili çok teori üretmişti kafasında fakat hiçbirinde böylesine bir hayat yer almamıştı.

"Sizinki kadar olmasa da orta halli bir ailem ve küçük bir evimiz vardı. Doğal gazla ısınırdık, kömür sobasını ilk olarak sizin evde gördüm."

Sustu, sadece adamın zengin kızları hiç sevmediğini hatırlıyordu. Ali Demir, kızın geldiği ilk günlerde sobadan korktuğu anları anımsadı. Derin bir nefes verip kızla arasındaki mesafeye baktı. Beş veya altı adımlıktı. Gözlerine çevirdi bakışını, yanağına süzülen yaşlara rağmen tebessüm etmeye çalışıyordu. Ağır adımlarla yanına yaklaştı, tam önünde durdu.

"Hafızanı kaybettiğin yalan mıydı?"

Nehir gözlerine baktı, tepkisini ölçmeye çalışıyordu. Adamın bu soruyu sorarken yüzü gerilmişti. Belli ki evet dediği anda büyük tepki gösterecekti, çekindi genç kız. Kafasını yavaşça iki yana salladı, yalanına bir yalan daha ekledi.

"Değildi, sonradan hatırladım."
"Neden hala bizim evdesin?"
"Çünkü hala gidecek bir yerim yok"

Mantığını zorluyordu genç adam, anlattığı hikayede ona göre çok fazla eksiklik vardı.

"Bir insan neden abisinden evi terk edecek kadar korkar?"

Tebessüm etti Nehir, bu adam her ağabeyi kendisi gibi sanıyordu. Halbuki onun gibiler pek yoktu ve genç kız da ilk defa burada görmüştü. Kardeşi için içi titreyen, onun için her şeyi yapmaya hazır olan sert ama o kadar da sevgi dolu bir ağabeydi.