GÖZLERİN OLSAM SEVER MİSİN? ( BİTTİ)

38.Bölüm: Sessizliğin Çığlığı ( Yeni Bölüm)

Keyifli okumalar💖

~~~~~~~~~~~

  Bahar'dan;

Nasıl anlatabilirim size içimdeki acıyı? Nasıl tarif ederim yüreğimde yanan yangını, kursağımda kalan mutluluklarımın bıraktığı o katlanılmaz burukluğu?

  Uyanmıştım...

  Uyanır uyanmaz ellerimi zor da olsa karnımın üzerine getirdiğimde hissettiğim düzlük ve hafiflik ile anlamıştım onun benden gittiğini.

   O anı, o yaşadığım acıyı ömrüm boyunca unutabilir miydim? Zaman yine sarabilir miydi yaralarımı?

  Belki de haketmiyorum bu dünyada mutlu olmayı. Sanki koca bir lanet dört bir yanımı sarmıştı.

   " Deniz perim, Bahar'ım konuş artık ne olur. "

   Ellerimi saran ellerden ne kadar kurtulmak istesem de olmuyordu.

Ah! Deniz...

   Ne olursa olsun yanımdan ayrılmıyor ve konuşmam için elinden geleni yapıyordu.

Ama boşunaydı...

   Artık ne onun elini tutabilirdim ne de mutlu olabileceğimize dair bir inancım vardı.

  Herşey benim yüzümden olmuştu. O gün bir cesaretle Deniz'in arkasından gitmeseydim, o vapura binmeseydim bunların hiçbiri olmayacaktı. Kenan baba ölmeyecek, Deniz hem annesiz, hem babasız kalmayacaktı.

  Evet o ölmüştü. Bana silahıyla ateş ettikten hemen sonra kendisini vurmuş ve yanımda can vermişti.

  Yanlışlıkla bir hayvana zarar verince oturup ağlayan ben onun ölümüne üzülmemiştim bile. Kalbim artık taşlaşmıştı. Hiçbir duygu barınamıyordu içinde.

Saçlarımı okşamaya başladı. Kokusu burnumu sızlatırken yüreğim bile isteye vazgeçiyordu bu sevdadan. En başında yapması gereken şeyi büyük kayıplar verdikten sonra, iş işten geçtikten sonra yapıyordu.

Bırakır mıydı beni? İzin verir miydi gitmeme? Hiç mi canı yanmıyordu? Bir gram olsun suçlamıyor muydu beni? Üstelik ben ona o gemide yaşananlardan sonra bir hayat borçluyken...

  " Yapma Bahar'ım... " dedi ve derin bir nefes çekti içine. " Yapma, benim için de herşey zaten yeterince zor bir de sen böyle yaparsan kahroluyorum yapma. Susma artık! Günler geçti  bir defa ağzını açıp birşey demedin. Sesini özledim be kadın. Canım acıyor, sen de olmazsan ben nasıl güçlü kalacağım? "

Elimde değildi ki konuşamıyordum. Son sözlerim Keriman hanıma olan yalvarışlarım olmuştu.

" Deniz daha fazla üzerine gitme konuşmuyor işte. "

  " Yeter ama Özge! O acı çekiyorsa ben de acı çekiyorum! O çocuğunu, annesini babasını kaybettiyse ben de kaybettim! Ama bak ben güçlü olmaya çalışıyorum. Neden? Onun için! Günlerdir bir dakika olsun yanından ayrılmadım! Daha bebeğimin kaybının acısını yaşayamadan....! "

  " Deniz tamam sen biraz çık hava al sinirlerin çok bozuk. Pişman olacağın şeyler söyleme. "

  Deniz elimi bırakıp odadan çıkarken Özge yanıma gelip yastığımı düzeltti. Daha ne kadar böyle devam edecekti? Deniz bana daha ne kadar tahammül edecekti?

   Biliyordum, lanet olsun ki beni çok seviyordu. Herşeyden, herkesten çok seviyordu. Belki de annesinin ölümünden daha çok yıkacaktı gidişim ama yapmalıydım, bir şekilde hayatından defolup gitmeliydim.