Sessizliği dinliyordum. Seneler evvel sırdaşımken şimdi en azılı düşmanımdı.
Belki huzur kollarında gizliydi fakat benim için değildi, delirdiğimi göremiyor muydu? Ben karanlığın soğuk kollarına aşık olan o kadındım. Sessizlik beni çıldırtırdı. Ben...
On saniyede bir aldığı kısa solukları dinlerken, bacaklarımı ve belimi hissetmiyordum.
Zamanımız yokken zaman yaratabilir miydik?
"Çok düşünüyorsun," dedi yorgun, boğuk bir sesle, "Sana o şekilde dokunmasına izin vermezdim."
Yutkunuşumla birlikte gırtlağım ince tenim karşısında diz çöktü ve sızladı.
"Böyle bir şeye nasıl kalkışabilir?"
Başını sol göğsümün üzerinden, köprücük kemiklerime sürterek, boynumun altına gömdü ve "Asıl sen böyle bir şeye nasıl kalkışırsın, Elis?" diye sordu, "Neden sözümü dinlemedin?" Titrek, limitli bir nefes aldığında, boynum ürperdi, "Sana birkaç ay öncesinde ne söylediğimi hatırlatıyor musun?"
Zaten beynimin içerisinde durmadan fit atan kelimeleri, sertçe suratıma çarptı.
"Sözümü dinlemen gerektiğini, bir gün canını vererek öğreneceksin."
Gözlerimi kırpıştırıp, yutkundum ve "Yine de hiçbir şey bahane olamaz," diye tısladım konuyu değiştirmeye çalışarak, "Bunu kaldıramazdım."
"Aptalsın işte, geri zekâlı!" diye kendi kendine tısladığını işittiğimde, bir şey söylememe fırsat vermeden, elini güven vermek ister gibi saçlarımın arasından geçirdi ve yüzünü hafifçe kaldırıp, burnunu boynuma sürttü.
"Elbette böyle bir şeref yoksunluğunun bir bahanesi olamaz." yine titrek bir nefes aldı, "Ne sen daha fazla konuş, ne de beni konuştur."
Kaşlarımı çattığımda, ağırlığını biraz daha üzerime verip, dudaklarını boynumun yüzeyi boyunca kaydırdı.
"Bir şey mi söyleyecektin, güzelim?"
Yetersiz nefesim ciğerlerime tıkanırken, dudaklarının temasını yok saymaya çalıştım.
"Bu yanlışmış gibi hissediyorum."
Sessiz kaldı. Bu öyle tuhaftı ki, ölümümüzü beklerken ve en çok konuşmaya ihtiyacımız olduğu bir zaman diliminde, yalnızca birkaç saniye daha fazladan yaşamak için susmak zorundaydık.
