Τα φτερά του έρωτα

Το παλιό γράμμα

Δεν ήξερε αν ήθελε να επιστρέψει ακόμη σπίτι της. Ο πατέρας της έλειπε στη "χώρα" για να δει τον αδερφό του και τη νύφη του και έτσι ήταν ολομόναχη. Καμία φορά είχανε τις διαφωνίες τους και τα μικροκαυγαδάκια τους αλλά της άρεσε που υπήρχε κάποιος άνθρωπος στο σπίτι.
Της έλειπε πολύ η μητέρα της και εκείνα τα απογεύματα που τα γέμιζαν με καφέ και συζήτηση. Τώρα είχε μόνο τη Δώρα και τη Γεωργία αλλά δεν ήταν το ίδιο. Κανείς δεν είναι σαν τη μητέρα.
Ξεκλείδωσε το μαγαζάκι της και μπήκε πάλι μέσα ανάβοντας τα φώτα. Δεν ήξερε γιατί ένιωσε την ανάγκη να είναι εδώ απόψε αλλά το βιβλιοπωλείο της ήταν σαν το σπίτι της. Ίσως και καλύτερα γιατί εδώ υπήρχαν τα βιβλία της που ήταν η αγαπημένη της συντροφιά.
Σκέφτηκε τις κούτες του Άρη στο αυτοκίνητο της αλλα ήξερε πως δε μπορούσε να της κουβαλήσει μόνη της. Αύριο το πρωί που θα άνοιγε, θα φωναζε τον Γιώργο από το συνεργείο απέναντι να τη βοηθήσει στο κουβάλημα.
Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει, θα ήταν να καθαρίσει λίγο το άδειο ντουλαπι που είχε στο μέσα δωμάτιο για να το έχει έτοιμο για τα βιβλία που θα έφερνε την επόμενη.
Ξεκίνησε τη δουλειά και με το ξεσκονόπανο και το σφουγγάρι σύντομα το ντουλάπι έλαμψε από καθαριότητα.
Σήκωσε ορισμένα βιβλία που είχε στη μικρή βιβλιοθήκη για να καθαρίσει λίγο κι εκεί γιατί της φάνηκε πως είδε λίγη σκόνη. Ήταν υστερική με τη καθαριότητα του βιβλιοπωλείου. Ήθελε να λάμπουν όλα όταν ο πελάτης έμπαινε στο μαγαζί.
Σηκώνοντας το τελευταίο βιβλίο της στοίβας, μια πολυ παλιά έκδοση του βιβλίου "Jane Eyre" είδε να πέφτουν μπροστά στα πόδια της σελίδες που έμοιαζαν με γράμμα.
Το πήρε στα χέρια της και και τότε διαπίστωσε πόσο εύθραυστες και παλιές ήταν οι σελίδες.
Ήταν όντως ένα γράμμα και από τη γρήγορη ματιά που του έριξε κατάλαβε πως ήταν ένα γράμμα ερωτικό, μια αλληλογραφία που αφορούσε ένα ζευγάρι.
Πώς στο καλό είχε βρεθεί μέσα στο βιβλίο και γιατί αυτοί που της είχαν δώσει το βιβλίο, δεν μπήκαν στο κόπο να πάρουν το γράμμα;
Ένιωσε μια παράξενη συγκίνηση καθώς αγγιζε τρυφερά το παλιό χαρτί.Άνοιξε προσεχτικά τις σελίδες και ξεκίνησε ένα ταξίδι πίσω στο παρελθόν.

Αποικία 19..

Αγαπημένε μου,

Αύριο θα φύγουμε πολύ πρωί. Δε ξέρω πως αλλά οι γονείς μου τα ξέρουν όλα. Κοντεύω να τρελαθώ.
Το ξέρω πως τα είχαμε σχεδιάσει αλλιώς αλλά δε με αφήνουν να βγω από εδώ. Είμαι σαν φυλακισμένη και αύριο θα φύγουμε με το πρώτο πλοίο.
Εκείνος υποψιάζομαι πως ξέρει κάτι, ίσως πάλι να βλέπει στο πρόσωπο μου πόσο δεν τον αγαπώ. Αλλά έτσι είναι αυτός. Δε νοιάζεται για αυτά. Θα σταθεί σαν σύζυγος δίπλα μου έστω κι αν ξέρει πως τον μισώ.
Στο μεταξύ αγάπη μου νομίζω πως είμαι έγκυος. Δε ξέρω τι να κάνω. Η μητέρα μου θα με σκοτώσει αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσει να το φορτώσει σε εκείνον.
Έτσι λειτουργεί η οικογένεια μου. Συγγνώμη για όλα. Συγγνώμη που σε έμπλεξα σε κάτι τέτοιο και ακόμη ένα συγγνώμη που τόσο πολύ σε προσβάλουν οι δικοί μου έτσι όπως μας φέρονται. Εύχομαι να έβλεπαν πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι όπως το ξέρω εγώ που σε αγάπησα αυτό το καλοκαίρι.
Δε θέλω να επιστρέψω πίσω στη πόλη. Θέλω να μείνω εδώ μαζί σου, να γίνω γυναίκα σου και να
μεγαλώσουμε το παιδί μας.
Πίσω στη πόλη, θα με παντρέψουν αμέσως και θα παριστάνουμε την ευτυχισμένη οικογένεια.
Η χειρότερη από όλες είναι η μητέρα του. Κατά βάθος δε με θέλει για γυναίκα του γιου της. Αυτή είναι σύζυγος πλούσιου εμπόρου και εμείς μια οικογένεια αριστοκρατική που παρήκμασε και της έμεινε μόνο το όνομα. Η μητέρα μου θέλει τα λεφτά τους κι η μητέρα εκείνου θέλει να γίνει αποδεχτή στη παλιά αριστοκρατία.
Μία συμφωνία είναι ολα για αυτούς όμως εγώ είμαι εδώ και η καρδιά μου ανήκει σε σένα. Πως να περάσω τη ζωή μου, με έναν άντρα που δεν αντέχω;
Εύχομαι να προλάβεις να διαβάσεις αυτό το γράμμα προτού φύγουμε. Αν με αγαπάς και αν όντως θέλεις να ζήσουμε μαζί τότε ελα αύριο στις 8 στο λιμάνι. Αν είσαι εκεί, εγώ θα τους αφήσω όλους και θα μείνω μαζί σου και ας φορτωθώ τη ντροπή για όλη μου τη ζωή.

Μη ξεχνάς πως σε αγαπώ για πάντα και αν έρθεις αύριο τότε θα μοιραστούμε την αγάπη μας σε αυτό το μαγεμένο νησί.

Δική σου
Μαρία

Η Σοφία έμεινε να κοιτάζει τα καλλιγραφικά γράμματα μιας ερωτευμένης Μαρίας που σχεδόν εξήντα χρόνια πριν, βρισκόταν μπροστά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι.
Κράτησε το γράμμα της αγκαλιά της για μια στιγμή και σκέφτηκε πως κάποιοι άνθρωποι ήταν τόσο τυχεροί που είχαν ζήσει έναν έρωτα σαν αυτούς που περιγράφουν τα βιβλία.
Τι να έγινε με αυτή τη κοπέλα άραγε; Να πήγε ο αγαπημένος της στο λιμάνι; Να έμειναν μαζί ή μήπως γύρισε πίσω στη πόλη της και έζησε μια συμβατική ζωή νοσταλγώντας τη παλιά της αγάπη. Ίσως μεγάλωσε το παιδί της μακριά από τον πραγματικό του πατέρα και πάντα όταν το κοίταζε θα έβλεπε εκείνον στο πρόσωπο του;
Και κυρίως γιατί το γράμμα υπήρχε σε αυτό το βιβλίο αν το έστειλε στον άντρα που αγαπούσε; Ήταν μήπως δικό του το βιβλίο και αφού διάβασε το γράμμα της, το έκρυψε στις σελίδες του ή μήπως δε κατάφερε ποτέ να φτάσει στον παραλήπτη;
Ένιωσε μια μελαγχολία να τη κατακλύζει. Τα βιβλία της πάντα της διηγούνταν το τέλος της ιστορίας. Τώρα κρατούσε μόνο τις σελίδες, με τα όμορφα γράμματα και τη μυρωδιά των χρόνων που πέρασαν και ένιωσε πως αυτός ο έρωτας άξιζε να έχει μια απάντηση. Ένα σωστό τέλος. Έμοιαζε με βιβλίο που χρειαζόταν η ίδια να γράψει τη λέξη "τέλος" στο λευκό του περιθώριο στη τελευταία σελίδα.
Ταχτοποίησε τα βιβλία και κράτησε μόνο το βιβλίο της Charlotte Bronte "Jane Eyre" και το γράμμα και τα τοποθέτησε σε ένα μικρό κουτί που είχε κάτω από το ταμείο για τους φακέλους.
Ένιωθε μια έξαψη που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ. Μέσα της με λύπη διαπίστωσε πόσο μονότονη ήταν η ζωή της και πόσο χρειαζόταν μια αγάπη, έστω και αν ανήκε σε άλλους, για να την ομορφύνει.

(Όπως βλέπετε σταδιακά θα εξελιχθεί το βιβλίο. Μεγάλο κομμάτι θα αποτελέσει η παλιά ιστορία που θα την ακολουθήσουμε βήμα βήμα. Ευχαριστώ που στηρίζετε το νέο μου βιβλίο και ανυπομονώ για κάθε σχόλιο σας ❤️ Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο)