အခန္း(၃၁)

12.9K 1.3K 70
                                    

Zawgyi

"ပိုင္ရွင္ရာ ငါအားနာလိုက္တာ။ ေဆာင္းေလး ေဆးရံုထိ ေရာက္တယ္ ဆိုေတာ့ မလဲႊသာလို႔"

"ရတယ္။ ရတယ္ ညီ။ မင္းသာ တစ္ခုခုစားဦး။ ဘာစားမလဲ။ လာပို႔ေပးရမလား"

"ေန ေန ေန ရတယ္ ပိုင္ရွင္။ ငါက အသံၾကားရုံ အားျပည့္တယ္"

"အပိုေလးက ေျပာလိုက္ရမွ။ တစ္ခုခုစားဦးေနာ္"

"အင္းပါ။ ခ်စ္တယ္ေနာ္ ။ အာဘြား....."

ဖုန္းခ်သည္ႏွင့္အတူ သက္ျပင္းပါ ေရာခ်လိုက္သည္။

"ငါကေတာ့ မတရားဘူးလို႔ ထင္တယ္"

"မင္းကိုလည္း မေဟာ္သဓာ တရားစီရင္ခန္း ကခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ညစ္ေနတယ္။ ေအးေဆးေန ေဇသုခရာ"

ပိုင္ရွင္ လာလည္တဲ့ ႏွစ္လနီးပါးလံုး ညီ့မွာ ယားလၽွင္ပင္ ေနရာမွတ္ထား ညအိပ္ခ်ိန္ ေရာက္မွ ေပါင္းကုပ္ရေလာက္သည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ အန္တီငယ္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈခံရဖို႔ လသာတုန္းဗိုင္းကို ရသမၽွအစြမ္းကုန္ ငင္ေနရသည္။ ညီ့ကိုေတြ႕ခ်င္လ်င္ ပိုင္ရွင္က ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ လာေစာင့္ရတဲ့ အျဖစ္။ ညီ သက္ျပင္းကို မသိမသာ ႐ိႈက္ထုတ္လိုက္သည္။

"မင္း စဥ္းစားေလ။ ပိုင္ရွင္ လာလည္တာ ႏွစ္လ။မင္းသူ႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးဖူးလား"

ညီ ဆံပင္ေတြ ဆြဲဖြပစ္လိုက္သည္။ စီးကရက္မီးညႇိ၍ ပါးစပ္နားတပ္ၿပီးမွ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျပာခြက္ထဲ ထိုးခ်လိုက္သည္။

"ငါတို႔ကေလးေတြ မဟုတ္ဘူး ေဇသုခ။ ငါက စီးပြားေရး လုပ္ေနတဲ့သူ။ ပိုင္ရွင္က ပညာေရး လုပ္ေနတဲ့သူ။ ဝါသနာလည္း မတူသလို ႀကိဳးစားပံုလည္း မတူဘူး။ ငါတို႔ၾကားမွာ အခ်ိန္ေပးမွ မဟုတ္ဘူး။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ခ်စ္တဲ့စိတ္ ရွိတယ္။ ငါသူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ငါ့စီးပြားေရးကို သူနားလည္ေပးတယ္ ေဇသုခ"

အမွန္ ညီ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္အေပၚ မတရားက်ဴးလြန္ေနမိၿပီဆို ငါသူ႔အေပၚ ဘာေတြ ေကာင္းခဲ့ဖူးတာပဲလို႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေတြးတတ္ၾကတာပဲမလား။

ညီပိုင္ရွင္(complete)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora