အခန္း(၃၇)

10.6K 1K 49
                                    

Zawgyi

စကၠထရီမေလးကို ကားေမာင္းတတ္တဲ့
လူတစ္ေယာက္ လႊတ္ခိုင္းေတာ့
"နားပါဦး ဆရာရယ္"ဟု ဆိုသည္ ။

"ငါလည္း ဆင္းရဲသားဇာတာပါတာလား။ သူေဌးကံေခတာလား မသိဘူးဟာ။ အလုပ္မရွိေတာ့ပ်င္းတယ္" လို႔ ေျပာမွ စကၠထရီမေလး သက္ျပင္းခ်ကာ ကားလႊတ္ေပးသည္။

"ဆရာရံုးတက္ၿပီလား" "ေမာနင္းဆရာ"ဆိုေသာ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားကို ညီ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီးမွ

"ဘယ္လိုလဲ အေျခအေနေတြ အိုေကရဲ႕လား"

"မေန႔က ဦးေမာင္ ေဆးခန္းေရာက္သြားေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ပါဆယ္ထုတ္က မမေဆာင္းေပၚ  ျပဳတ္က်တာ။ ဦးေမာင္ ဝင္ဆြဲလို႔"

"ဟ အမ်ားႀကီးထိသြားလား"

ေက်ာက္ပတ္တီးတစ္ဖက္နဲ႔ လူက ေမးေန၍ ဝန္ထမ္းမေလးက ျပံဳးသည္။ ၿပီးမွ ညီ့ဆီ ေမးေငါ့ျပ၍

"ဆရာ့ေလာက္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး"

"နင္တို႔ မမေဆာင္းေရာ ထိေသးလား"

"မေန႔ကေတာ့ လူကို မထိဘူး ဆရာ။ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ထိသြားလားမသိဘူး။ meetingမထိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး အခန္းပိတ္ေန,ေနတယ္"

"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"

"မသိဘူး ဆရာ။ ဆရာမလာခင္ေလးတင္ တရုတ္မတစ္ေယာက္ ထြက္သြားတာပဲ။ ဆရာမေတြ႕လိုက္ဘူးလား"

"ေအး.....နင္တို႔ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။ သန္႔ရွင္းေရးေလး ဘာေလး လုပ္ပါဟ"ဟု စားပြဲေပၚက ေနၾကာေစ့ခြံေတြ လက္ညႇိဳးထိုးရင္း ေျပာခဲ့သည္။

ဒီကေလးမေတြ အေရးႀကီးစာရင္းေတြသာမရွိရင္ ေနၾကာေစ့ခြာ အတင္း၊သတင္းစံုေနေအာင္ ေျပာေနတတ္ၾကတာ။ သူတို႔ဘဝကလည္း မလြယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ရုပ္ရွင္မင္းသား လင္မယားကြဲတာကအစ နင့္လူမွားတာ၊ ငါ့လူမွန္တာ ျငင္းစရာျဖစ္သည္။ မင္းသားရည္းစားရတာကအဆံုး ငိုစရာ ျဖစ္သည္။

ညီတို႔ ရံုးခန္းက က်ဥ္းသည္။ သူတို႔အေၾကာင္း ညီ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ရေပမယ့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ မရ။ ဒီေတာ့ အကုန္သိေန၏။ ဒီလိုေတြ လုပ္ေနလို႔ ခ်စ္စရာ့အရြယ္ ကေလးငယ္ေတြ မထင္ႏွင့္။ အကုန္ သံုးဆယ္နီးပါး အပ်ိဳႀကီး မမေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

ညီပိုင္ရွင္(complete)Where stories live. Discover now