" L "

/41/

ခပ္စိမ္းစိမ္းအၾကည့္တို႔ျဖင့္ ထပ္မံစူးစိုက္ၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ့္အနားကေန ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ သြင့္ကို ကြၽန္ေတာ္ကေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ တားဆီးမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သြင့္ အၾကည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ သူ႔အၾကည့္ေတြက ေအးစက္သြားတယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက အရင္လိုမေႏြးေထြးေတာ့ဘူး။ သူ႔အၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ကိုတစ္ကယ္မလိုအပ္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာသြားေနသေယာင္ပင္။ သူစိမ္းဆန္သြားတဲ့ သူ႔အၾကည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ဘူး။

"ျပန္ရေအာင္ ဒယ္ဒီ... "

ျပတ္သားလြန္းတဲ့အသံျဖင့္ ဒယ္ဒီကိုေတာင္းဆိုေတာ့ ဒယ္ဒီကအေျခအေနကို သေဘာေပါက္ဟန္ရတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒူးေထာက္ေနရာကေန ထလာခဲ့တယ္ ။ ၾကာျမင့္စြာဒူးေထာက္ထားတာေၾကာင့္ မတ္တပ္ေသခ်ာမရပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဒယ္ဒီကို ကြၽန္ေတာ္ဆြဲထူတြဲေပးရင္း ထိုအိမ္ထဲကထြက္လာခဲ့ရာမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္ကယ္ေဝးသြားၾကရၿပီ။

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ေက်ာင္းကစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ရည္မြန္ ေန႔လည္စာစားၿပီး ဆိုင္ထဲထြက္လာလာခ်င္းမွာ သြင့္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အျမဲတမ္းအေပါင္းအသင္းမ႐ွိ တစ္ေယာက္ထဲ ကြၽန္ေတာ့္အေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့တဲ့ ထိုေကာင္ေလးက အခုေတာ့ အေပါင္းအသင္းအဖြဲ႔လိုက္နဲ႔ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ကာ ကြၽန္ေတာ္အနားကေန ျဖတ္သြားသည္မွာ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မသိကြၽမ္းဖူးသည့္ သူေတြအတိုင္းပင္ထင္ရသည္။ တစ္ကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုရြံမုန္းသြားၿပီလား?

ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ရင္း အေနာက္ကိုျပန္လွည့္ကာ သြင္ဝင္သြားတဲ့ ဆိုင္ထဲကို အျမန္ေျပးလိုက္ဝင္ၿပီး သြင့္ ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ွိတယ္လို႔ေတာင္သူမထင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ သူ႔မ်က္စိထဲ ျမင္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူ အသည္းအသန္ဂိမ္းေဆာ့ရင္း အလုပ္ေတြ႐ႈတ္လို႔ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ကမၻာပ်က္သလို ျဖစ္ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္အျပင္ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ အေ႐ွ႕ကေန အရင္ထြက္သြားတဲ့ ရည္မြန္ကို လိုက္ေခ်ာ့ဖို႔ စိတ္ကူး႐ွိမေနပါ။  ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက သြင့္လက္ထဲက ဖုန္းကိုသြားဆြဲလုခ်င္ေနတာ ။ အာ့ဂိမ္းေၾကာင့္ မင္းငါ့ကိုေတာင္မျမင္ေတာ့ဘူးလားလို႔ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေအာ္ၿပီးဆူလိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဘာမွမွမသက္ဆိုင္ၾကေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခဏေလာက္ပဲ စိတ္သက္သာလို႔ သက္သာျငားဆိုၿပီး ဘီယာဆိုင္သို႔ဦးတည္ကာသြားမိသည္။