Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 9ο

Τι είπε μόλις τώρα; Ήμουν χίλια τα εκατό σίγουρη πως αυτό που είχα ακούσει ήταν τελείως λάθος.

Ας άκουγες, μου πέταξε το υποσυνείδητό μου και αποφάσισα να μην ασχοληθώ.

Δεν περίμενα να τον δω να ξαναγυρίζει προς το μέρος μου οπότε επέστρεψα ξανά στον δροσερό διάδρομο του σχολικού κτιρίου πριν τα κορίτσια αρχίσουν να με κοροϊδεύουν. Οι δυο τους είχαν ακουμπήσει στον τοίχο κοντά μας και μόνο ποπ κορν δεν είχαν πάρει, για να παρακολουθήσουν την ρομαντική κομεντί που νόμιζαν εκτυλισσόταν μπροστά τους.

«Εντάξει τώρα μπορείτε να μαζέψετε τα σάλια. Τελείωσε», τις ενημέρωσα αποφασίζοντας να το πάρω στην πλάκα.

«Τι ήταν αυτό;» ούρλιαξε μέσα στο αυτί μου η Κολέτ και πάλι καλά η πιο κοντινή παρέα αποτελούνταν από μικρότερους μαθητές. Σίγουρα δεν θα την παρεξηγούσαν. «Άκου εκεί: στα όνειρά μου, λοιπόν», επανέλαβε την τελευταία φράση του Κρις μιμούμενη απαίσια την φωνή του. «Μιλάμε το παιδί ξέρει να ρίχνει ένα κορίτσι καλά», σχολίασε και την διέκοψα σηκώνοντας το χέρι μου.

«Καταρχάς δεν με έριξε και κατά δεύτερον λογικά το είπε για πλάκα», της ανταπάντησα νιώθοντας σίγουρη για αυτά που έλεγα.

Η Καμίλ ξεφύσησε δυνατά. «Πλάκα... Μας δουλεύεις;»

Εεε κάτι ψιλά..., απάντησε το υποσυνείδητό μου για μένα και εκείνη την στιγμή ένιωσα ευγνώμων που οι σκέψεις δεν ακούγονταν, γιατί για κάποιο λόγο αυτή την φορά είχε ένα απειροελάχιστο δίκιο.

Δεν έδωσα σημασία όμως και άρχισα να προχωρώ στον διάδρομο πριν τους δώσω άλλη τροφή για συζήτηση. Από μέσα μου έψαχνα έναν τρόπο για να τις κάνω να σωπάσουν καθώς τα σχόλια τους πίσω από την πλάτη μου δεν σταματούσαν με τίποτα. Και τότε μου ήρθε. «Πώς πάει, λοιπόν, Κολέτ, με τον Νίκολας;» Χαμογέλασα κάτω από τα μουστάκια μου που λέει ο λόγος. Γύρισα για να τις βλέπω και είδα την Κολέτ να φτιάχνει νευρικά τα γυαλιά της.

«Δε πάει. Γιατί να πηγαίνει; Έχεις δει κάτι περίεργο και το λες;» Όταν ήταν αμήχανη πάντα φερόταν έτσι. Έφτιαχνε τα γυαλιά της ή τα καθάριζε και έκανε άσκοπες ερωτήσεις.

Ύψωσα το φρύδι μου και την κοίταξα περιμένοντας απάντηση. Η Κολέτ και ο Νίκολας ήταν ερωτευμένοι από το γυμνάσιο, αλλά ήταν και οι δυο τους τόσο ντροπαλοί που θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να μιλήσουν ο ένας στον άλλον.

Η αλήθεια ήταν πως ένιωσα λίγο άσχημα που χρησιμοποίησα αυτό, για να τις κάνω να σταματήσουν να ασχολούνται με εμένα, οπότε πήγα κοντά της και την αγκάλιασα με το ένα μου χέρι ισορροπώντας στο άλλο όλα τα βιβλία. «Δεν χρειάζεται να πεις. Συγγνώμη, αλλά έτσι ένιωσα όταν... Τέλος πάντων». Μου χαμογέλασε κάπως βεβιασμένα και μου ανταπέδωσε την αγκαλιά.