Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 23ο

Όταν βγήκα από τα αποδυτήρια των κοριτσιών, ο Κρις στηριζόταν στον τοίχο πίσω του παίζοντας στο κινητό του. «Σε περιμένω περίπου μισή ώρα», είπε χαμογελώντας βάζοντας το τηλέφωνο στην τσέπη του και έκανε πως κοίταζε την ώρα στο ρολόι που... δεν είχε.

«Ψέματα. Ούτε δέκα λεπτά δεν έκανα», υπερασπίστηκα τον εαυτό μου τυλίγοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος και αρχίσαμε να προχωράμε για το γραφείο.

«Δεν πειράζει. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να επιβεβαιώσω την προκατάληψη πως οι γυναίκες αργούν να ετοιμαστούν, όταν έχουν να πάνε κάπου», αποκρίθηκε με ένα λοξό χαμόγελο.

«Ποιος σαδιστής καθηγητής σού την έβαλε αυτή την εργασία;» ρώτησα με ένα αρκετά πειστικό θιγμένο βλέμμα. «Κάτσε μην μου πεις», τον πρόλαβα κουνώντας το χέρι μου, για να μην μιλήσει, ενώ παράλληλα έκανα ότι το σκεφτόμουν, «ο ίδιος που είπε ότι η βαφή μάς καίει τον εγκέφαλο», πρόσθεσα γελώντας.

«Ακριβώς», απάντησε γελώντας και αυτός.

«Λοιπόν, για να ξέρεις, οι γυναίκες αργούν όταν έχουν να πάνε κάπου και θέλουν να είναι όμορφες, οπότε αν θες να επιβεβαιώσεις την θεωρία σου, Αϊνστάιν, πρέπει να περιμένεις μέχρι τον χριστουγεννιάτικο χορό. Με όποια και να πας είναι εκατό τα εκατό αποδεδειγμένο ότι θα αργήσει», τον διαφώτισα.

«Πάλι καλά που υπάρχεις και εσύ και δεν θα πεθάνω με απορίες», με κορόιδεψε με ένα τρομερά γιγάντιο χαμόγελο να απλώνεται στο στόμα του το οποίο μιμήθηκα και εγώ.

«Παρακαλώ», τον πείραξα και εγώ την στιγμή που φτάναμε έξω από το γραφείο της Μαρίν. «Δεν πρέπει να μένεις με τέτοιες απορίες».

«Και νομίζω ότι θα το υιοθετήσω το Αϊνστάιν, μου πάει», είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο λίγο πριν χτυπήσει την ξύλινη πόρτα.

«Ψωνάρα», του πέταξα χαμηλόφωνα την ώρα που ακούστηκε από μέσα ένα αχνό «περάστε».

Ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε στο δροσερό γραφείο και την ίδια στιγμή η εύθυμη διάθεση που υπήρχε πριν από λίγο εξανεμίστηκε από το επιβλητικό βλέμμα της Μαρίν. «Καλημέρα, παιδιά, καθίστε», μας καλωσόρισε πολύ πιο ευδιάθετα από όσο θα μπορούσε να είναι κάποιος που βάζει τιμωρία δύο μαθητές, δείχνοντας τις πολυθρόνες που ήταν τοποθετημένες δίπλα στο γραφείο της.

«Καλημέρα», απαντήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα και βολευτήκαμε.

«Δεν νομίζω ότι ζήτησα την πολυφωνική χορωδία», μας πείραξε με ένα πλατύ χαμόγελο. Επιχείρησα να χαμογελάσω και εγώ αλλά αυτό που βγήκε μάλλον δεν έφερνε ούτε λίγο σε χαμόγελο. «Φαντάζομαι ξέρετε γιατί είστε εδώ, αν και πιστεύω πως δεν είναι η κατάσταση πολύ σοβαρή», μας ενημέρωσε μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό και γνέψαμε καταφατικά.