«Εβ... Εβελίνα», ο Κρις ήταν αρκετά πίσω μου, μα ακουγόταν να πλησιάζει γρήγορα, για να με προλάβει. Ένιωσα να με τραβά από το χέρι και γύρισα προς το μέρος του, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσα να το αποφύγω αυτό για πολύ ακόμα. Έπρεπε να εξηγήσω. «Πού πας;»
«Φεύγω». Αυτό έκανα άλλωστε. Έφευγα. Δεν γινόταν άλλο εκεί μέσα· ήταν η μοναδική μου επιλογή πια.
Δεν τον κοιτούσα στα μάτια. Δεν μπορούσα άλλωστε. Είχα καταλήξει πως τα μάτια του, εκείνα τα σκούρα πετράδια, απλά με έκαναν να τα χάνω. Με έκαναν να νιώθω άβολα αλλά και όμορφα συνάμα. Αυτό είχαν κάνει πριν λίγο στην βιβλιοθήκη. Αν σήκωνα το κεφάλι· απλά θα έπρεπε να πω την αλήθεια. Θα ξεχνούσα τον στόχο μου.
«Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει να σου θυμίσω πως βρισκόμαστε μακριά από την πόλη, πολύ μακριά συγκεκριμένα», είπε και μου χαμογέλασε όπως έκανε πάντα.
«Ε και; Αν μπω στο δάσος θα βγω προς τον επαρχιακό δρόμο και από εκεί κάποιος θα βρεθεί...»
Γέλασε σιγανά και προσπάθησα να απομνημονεύσω αυτόν τον ήχο του γέλιου του. «Καλή επιτυχία τότε!»
«Μην με ειρωνεύεσαι, γιατί δεν με ξέρεις καλά». Ήταν άδικο από μέρος μου να είμαι τόσο απότομη μαζί του αλλά με προκαλούσε και ήταν ένα από τα πράγματα που ήξερε ότι με ενοχλούσαν.
«Ήρεμα, γατούλα. Μην γρατζουνάς, μια πλάκα έκανα μόνο». Φάνηκε πως η αντίδρασή μου τον πλήγωσε. Αυτός προσπαθεί να βοηθήσει και εγώ... Αλλά πάντα ατάραχος συνέχισε. «Γιατί θέλεις να φύγεις;» Πριν προλάβω να απαντήσω συμπλήρωσε βιαστικά, «Την αλήθεια όμως». Με κέντρισε με αυτό το βλέμμα που προκαλούσε ρίγη στο σώμα μου. Σύνεθλε, Εβελίνα.
«Έχω βαρεθεί πια. Δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό», είπα και έδειξα γύρω μας. «Δεν αντέχω πια όλα αυτά τα υπονοούμενα που πετάνε οι άλλοι γύρω μου. Δεν μπορώ πια με έχει κουράσει όλο αυτό, να προσπαθώ να αντικρούσω τους πάντες και τα πάντα. Ό,τι και αν λένε για εμένα. Γελάκια πίσω από την πλάτη μου, σπόντες και απαξίωση στα πρόσωπά του. Όλα αυτά... γενικά».
«Και γιατί το κάνεις τότε;» Μου αντιγύρισε σκεπτικός.
«Έχω άλλη επιλογή; Μισό έχω· να φύγω», απάντησα κάπως ειρωνικά.
«Αφού δεν αντέχεις απλά σταμάτα να προσπαθείς να το αποτρέψεις».
«Σοβαρά τώρα; Αυτό προτείνεις; Φαίνεται ότι δεν με ξέρεις καλά».
YOU ARE READING
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomanceΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
