Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 38ο

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Όχι επειδή η Λιγεία τάραζε τον ύπνο μου απλά από προσωπική επιλογή. Πώς δεν το είχα καταλάβει; Είχαμε βρεθεί αγκαλιά τόσες πολλές φορές, είχαμε βρεθεί κοντά άλλες τόσες αλλά αρνιόμουν να το πιστέψω. Και οι δύο το αρνιόμασταν.

Με είχε σχεδόν πάρει ο ύπνος, το πρωί, όταν χτύπησε η πόρτα μου. Μουρμούρισα μερικές ακατάληπτες λέξεις μέχρι ο επισκέπτης μου να μπει μέσα. Πέταξα το πάπλωμα από πάνω μου και κοίταξα την Κολέτ να στέκεται στην πόρτα.

«Καλημέρα», είπα με μια βραχνή φωνή. «Τι θες;» μουρμούρισα με τα μάτια μου να κλείνουν από την νύστα.

«Καλημέρα. Κοιτάζω για τυχόν ξεχασμένους που δεν γύρισαν στα δωμάτιά τους χτες», είπε πονηρά και γελάσαμε, αυτή περισσότερο εγώ ακόμα λαγοκοιμόμουν.

Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο γύρω μου λες και δεν ήξερα ότι ήμουν μόνη και γύρισα πάλι σε εκείνη. «Όπως βλέπεις καθαρό το πεδίο».

«Το ξέρω, είναι κάτω, απλά, ξέρεις, τυπικά τώρα».

Έγνεψα και βγήκε από το δωμάτιο.

Κατέβηκα στην τραπεζαρία έτοιμη να φάω τον μισό μπουφέ. Χτες το βράδυ με όσα είχαν συμβεί είχα ξεχάσει τις βασικές μου ανάγκες σαν άνθρωπος. Στο τραπέζι μας ήταν μόνο η Αντζελίκ με την Υβόν και τον Κρις. Και μόνο στην αναφορά του ονόματός του το σώμα μου πάθαινε μπλακ άουτ.

«Καλημέρα», είπα τραγουδιστά φτάνοντας δίπλα στον Κρις.

«Καλημέρα», παπαγάλισαν τα κορίτσια.

Μέχρι να προλάβω να πω κάτι άλλο ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το γόνατό μου και την επόμενη στιγμή βρέθηκα να κάθομαι στα πόδια του Κρις. Χαμογέλασα με το βλέμμα του και βρήκε την ευκαιρία να με φιλήσει. «Καλημέρα», ψιθύρισε με τα χείλη το πάνω στα δικά μου.

Κάτι σχολίασε η Υβόν από δίπλα και εγώ πήρα το χέρι μου από τον λαιμό του Κρις, για να την σπρώξω αλλά με απέφυγε.

Και μετά μαζεύτηκαν οι άλλοι.

Δύο μέρες αργότερα ήμασταν στο σαλόνι και βαριόμασταν στην κυριολεξία και μόνο που αναπνέαμε, με τον χρόνο να κυλά τόσο αργά που μπορούσα να τον πιάσω. Διάβαζα υποτίθεται ένα βιβλίο περνώντας την μια σελίδα μετά την άλλη χωρίς στην ουσία να παρακολουθώ την πλοκή. Ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω, δεν άντεχα τόση ηρεμία, ώσπου έπεσε ένα χαρτάκι από τις σελίδες. Το πήρα γρήγορα πριν με δουν οι άλλοι και διάβασα το περιεχόμενό του. Ήταν από τον Κρις.