Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 8ο

Μέσα επικρατούσε απόλυτο χάος. Η αίθουσα ήταν γεμάτη καρέκλες για τους μαθητές και ένα μικρό βάθρο είχε στηθεί για να βλέπουν όλοι την διευθύντρια, όταν θα μιλούσε. Άκουσα την φωνή ενός από τους καθηγητές που προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη όλο αυτό το πλήθος που συνέρρεε στην αίθουσα.

«Θα παρακαλούσα οι μαθητές του γυμνασίου να καθίσουν στην δεξιά σειρά και αντίστοιχα του λυκείου στην αριστερή».

«Οι γονείς που συνοδεύετε τους μαθητές καλύτερα θα ήταν να καθίσετε στην τραπεζαρία όπου θα σερβιριστείτε με καφέ και να περιμένετε εκεί τα παιδιά σας. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για όλους και η ενημέρωση είναι για τους μαθητές».

Με λίγο κόπο και κάμποσο στρίμωγμα καταφέραμε και περάσαμε το πολύ πλήθος και καθίσαμε σε δύο κενές θέσεις κάπου στην μέση της αριστερής σειράς. Κοιτούσα συνεχώς γύρω μου με την ελπίδα να βρω κάποιον από τα παιδιά της παρέας. Μέχρι ώρας οι μόνοι που είχα δει ήταν ο Άλεκ και λίγες σειρές πιο μπροστά είχα εντοπίσει την Αντζελίκ με το αγόρι της, τον Ρις. Καθόταν δίπλα σε ένα αγόρι με σκούρα ξανθά μαλλιά και γυαλιά και υπέθεσα πως θα ήταν ο Νίκολας. Με βάση αυτό κάπου εκεί κοντά θα ήταν και ο Σίμων. Αυτοί οι δύο πήγαιναν πακέτο.

Αλλά οι υπόλοιποι άφαντοι.

Δέκα ολόκληρα λεπτά έκαναν τελικά όλοι οι μαθητές να τακτοποιηθούν στις καρέκλες που γέμιζαν την μεγάλη αίθουσα. Για δέκα βασανιστικά βαρετά λεπτά άκουγα τους καθηγητές γύρω μας να προσπαθούν να διώξουν τους γονείς και να μαζέψουν τους μαθητές.

Με την άκρη του ματιού μου έπιασα την Καμίλ να θαυμάζει την οροφή της αίθουσας. Ολόκληρο το ταβάνι πάνω από τα κεφάλια μας ήταν ζωγραφιστό. Το μεγαλείο αυτής της αίθουσας. Ένας γαλάζιος ουρανός με φτερωτούς αγγέλους που έπαιζαν βαριεστημένοι στα σύννεφα και στην μέση οι εννέα Μούσες της Ελληνικής Μυθολογίας να τους διασκεδάζουν, ντυμένες με χρωματιστούς χιτώνες. Τρεις πολυέλαιοι, με τον μεσαίο πιο επιβλητικό από όλους, φώτιζαν τους χορούς που λάμβαναν χώρα εδώ. Είχαν ένα περίπλοκο σχέδιο σαν κλαδιά φυτού όπου η λάμπα ήταν ο ανθός τους. Από πάνω μικρά ντελικάτα γυάλινα διαφανή καπελάκια τις κάλυπταν.

Γύρισα προς τα παράθυρα δεξιά μου, που έλουζαν όλη την αίθουσα στο δυνατό φως του ήλιου. Δεκαπέντε ψηλά αψιδωτά παράθυρα κάλυπταν τον τοίχο από άκρη σε άκρη. Ήξερα πως ήταν τόσα χωρίς καν να τα μετρήσω. Τα είχα καθαρίσει όλα πριν από δύο χρόνια σε μια τιμωρία μου, για να είναι έτοιμα για τον αποκριάτικο χορό. Ακόμα αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε να είναι καθαρά εφόσον το πάρτι ήταν βράδυ και κανείς δεν θα καθόταν να τα παρατηρήσει. Ανάμεσά τους υπήρχαν κίονες, σαν εκείνους του υπόστεγου στην είσοδο, που κατέληγαν στο ταβάνι με υπέροχα διακοσμημένα κιονόκρανα που έμοιαζε σαν να στηρίζονταν στον ουρανό.