Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 26ο

Η αίθουσα εκδηλώσεων δεν θύμιζε σε τίποτα τον χώρο όπου είχε στηθεί η πολύβουη συγκέντρωση για την αρχή της χρονιάς. Έμοιαζε τόσο μεγαλύτερη που ένιωθα μικροσκοπική μέσα της. Οι καρέκλες έλειπαν από το κέντρο του δωματίου ενώ μερικές ροτόντες και κάποιες λίγες καρέκλες βρίσκονταν στην άλλη άκρη.

Είδα με την άκρη του ματιού μου τον Κρις να στέκεται αμήχανα κοιτώντας με δέος τον χώρο γύρω μας και έπειτα να γυρνά προς το μέρος μου. «Και τώρα τι;» ρώτησε απορημένος.

Κατευθύνθηκα προς τις σκούπες που μας είχαν αφήσει στον τοίχο δίπλα στην πόρτα και τις πήρα στα χέρια μου. «Κάνουμε αυτό που μας είπαν», χαμογέλασα απλά.

«Εύκολο να το λες», αναστέναξε και άρπαξε την μια από το κράτημά μου.

Πήγα να αρχίσω το σκούπισμα αλλά τον είδα να κοιτάζει την σκούπα που κρατούσε σαν εξωγήινο από άλλη διάσταση. «Ξέρεις να σκουπίζεις έτσι;» ρώτησα με την ελπίδα να έλεγε ναι. Δεν είχα κανένα σκοπό να κάνω όλη την δουλειά εγώ.

«Φυσικά», ξεφύσησε και μου χάρισε ένα σφιγμένο χαμόγελο.

Έκανα πως ξεκινούσα να σκουπίζω αλλά τον έβλεπα να κρατά την σκούπα στο χέρι του λες και θα έκανε μόνη της την δουλειά. Αναστέναξα και κούνησα το κεφάλι μου. «Δεν ξέρεις», αποφάνθηκα και συνέχισα. «Δεν έχεις δει ποτέ κανέναν να κάνει δουλειές;»

«Μπααα», είπε χαμογελώντας με την άγνοιά του. «Είχα δουλειές», συμπλήρωσε.

«Φυσικά», αναφώνησα και κουνώντας το κεφάλι τού έδειξα τι έπρεπε να κάνει.

Για την επόμενη μία ώρα σκουπίζαμε σιωπηλοί και αυτό με ενοχλούσε απίστευτα. Το να μην μιλάω σήμαινε πως έπρεπε να επιτρέψω στις σκέψεις μου να με κατακλύσουν και αυτό δεν το έλεγα και καλό. Το μόνο που μπορούσε να με αποσπάσει από την ανάλυση των δολοφονικών σχεδίων της Λιγείας ήταν ο ήλιος που γλιστρούσε από τα παράθυρα ζεσταίνοντάς με. Είχε μέρες να ζεστάνει έτσι ο καιρός και μπορούσα να το χαρακτηρίσω ευλογία. Παρόλο που φορούσα σορτσάκι ένιωθα το σώμα μου να ψήνεται από την ζέστη και η δουλειά επιβάρυνε την κατάσταση. Κοίταξα τα ρούχα μου και παρατήρησα πως ήμουν ακόμα με την ζακέτα μου. Τράβηξα το φερμουάρ και την έβγαλα ενώ πήγαινα προς τα τραπέζια στην άκρη της αίθουσας.

Ο Κρις δεν μου έδινε σημασία αφού σχεδόν είχε γδάρει το πάτωμα με τις άγαρμπες κινήσεις του οπότε δεν με άκουσε να πλησιάζω.