Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 49ο

Δεν πήραν ποτέ απάντηση στην ερώτησή τους αλλά μάλλον δεν την χρειάζονταν. Ο Άλεκ ήταν ο μόνος που αν έβαζε το μυαλό του να δουλέψει θα συνέδεε τα γεγονότα και θα μπορούσε να πει με σιγουριά ότι ήμουν εκείνο το βράδυ στο δωμάτιο του Κρις.

Είχαν περάσει αρκετές μέρες από την στιγμή που επέστρεψε ο Κρις και τα κομμάτια της υπόθεσης Λιγεία έμπαιναν σε μια σειρά. Βρισκόμουν στο κιόσκι κάνοντας μια εργασία μιας και είχα κενό στην Ιστορία. Έκανε ακόμα κρύο αλλά εδώ είχα την ησυχία μου, συν ότι δεν ήθελα να περάσω την ώρα μου στην βιβλιοθήκη με τα κορίτσια να προσπαθούν να μου βγάλουν με το τσιγκέλι οτιδήποτε για την σχέση μου με τον Κρις. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι άκουσα κίνηση στο δάσος και σήκωσα το κεφάλι μου απότομα για να ελέγξω. Αλλά ήταν μόνο ο Κρις.

«Και έζησαν αυτοί καλά», ψιθύρισα γράφοντας την τελευταία πρόταση.

«Ξέχασες κάτι», είπε με το γνωστό του χαμόγελο καθώς με πλησίαζε.

«Τι;»

«Και εμείς καλύτερα», πρόσθεσε στον κλασσικό επίλογο των παραμυθιών.

«Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο ειρωνικό στην περίπτωσή μας; Αν θες μίλα μόνο για τον εαυτό σου», του εξήγησα και το βλέμμα του έγινε πιο γλυκό μέσα σε δευτερόλεπτα.

«Δεν θα είναι πάντα έτσι. Σου το υπόσχομαι», απάντησε και άλλαξε θέμα. «Αλήθεια, πόσες φορές θα σου πω να μην έρχεσαι εδώ μόνη σου;» ρώτησε δήθεν αγανακτισμένος αναστενάζοντας. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου παίρνοντάς με στην αγκαλιά του. Τώρα που είχαν ξεκαθαρίσει όλα ξέραμε και οι δύο ότι ο Φίλιπ ήταν υποχείριο της Λιγείας και ο Κρις φοβόταν να με αφήσει μόνη, συνεχώς.

«Μάλλον πολλές», είπα κάνοντας ότι σκεφτόμουν.

Χαμογέλασε. «Τι θα κάνω με εσένα;» είπε φιλώντας με στο κεφάλι.

«Θα με ανέχεσαι», του απάντησα γλυκά ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του.

Κοίταξα πέρα από τον ώμο του και το κιόσκι μια ζοφερή μορφή. Πριν δεν ήταν εκεί. Μισόκλεισα τας μάτια μου για να προσδιορίσω το πρόσωπο και μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου είχα γύρει πάνω στον Κρις. Δεν θα σταματούσε ποτέ να μας καταδιώκει. Ο Κρις με κοίταξε με απορία και μια στιγμή αργότερα με κράτησε πάλι πάνω του. Την είχε δει και αυτός.

Αυτή την φορά είχαμε διάλειμμα. Ξεδιάλεγα τα βιβλία στο ντουλάπι μου μέχρι την στιγμή που ένιωθα τους καρπούς μου να καίνε. Με τον Κρις είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα σημάδια με τα οποία ξυπνούσα ήταν σημάδια που θα δημιουργούνταν κάποια στιγμή στο μέλλον στην πραγματική μου ζωή. Αυτή η θεωρία είχε βάση. Όταν ήμουν μικρή είχαν ξυπνήσει με μια μακριά γρατζουνιά στον μηρό μου και έπειτα από έναν μήνα είχα πέσει από ένα δέντρο και είχε δημιουργηθεί η ίδια πληγή. Οι καρποί μου ήταν γεμάτοι μώλωπες από την αρχή της χρονιάς και οι ίδιες μώλωπες είχαν εμφανιστεί πάλι μετά την απόπειρα του Φίλιπ να με σκοτώσει για χάρη της Λιγείας.