Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 43ο

Δύο μέρες κρύφτηκα στο δωμάτιο με τα δάκρυα να μην στραγγίζουν ούτε στιγμή. Δεν μπορούσα έτσι απλά να αρχίσω να τον αγνοώ. Όταν την επόμενη μέρα μπήκε στο δωμάτιό μου η Καμίλ να με ρωτήσει γιατί ήμουν εδώ, της πέταξα την δικαιολογία που είχα αποφασίσει: Δεν νιώθω καλά, μάλλον θα κρύωσα, και εκείνη με άφησε όταν της είπα ότι φοβάμαι μην κολλήσω κανένα, λέγοντας μου να προσέχω. Με τον ίδιο τρόπο προσπάθησα να αγνοήσω τα μηνύματα του Κρις που έπεφταν βροχή, αλλά με κάθε μονολεκτική απάντηση, με κάθε χτύπο, ένιωθα τις μαχαιριές στην καρδιά μου, τον πόνο στο στήθος να αυξάνεται όλο και περισσότερο.

Όλοι με είχαν αφήσει να ξεκουραστώ, μόνο η Λιγεία ήταν εκεί, σε μια γωνιά, παρακολουθώντας το μαρτύριό μου, βλέποντας τα κομμάτια μου να σκορπίζονται παντού. Καθόταν εκεί απολαμβάνοντας την κατάσταση που είχε δημιουργήσει.

Στο τέλος της δεύτερης μέρας είχα εξαντλήσει όλα τα δάκρυα που είχα. Καλύτερα. Πώς θα άντεχα να τον κοιτάξω αν έκλαιγα; Τώρα είχε αναλάβει ο θυμός. Τριγύριζα στο δωμάτιο σαν λιοντάρι στο κλουβί, χωρίς να αντέχω στην σκέψη ότι πάλι εκείνη είχε κερδίσει. Απλά γελούσε. Αυτό με έβγαζε εκτός εαυτού. Δεν μπορούσα άλλο να παίζει με το μυαλό μου. Τα νεύρα μου δεν άντεχαν άλλο όταν έσπρωξα όλα τα πράγματα από το γραφείο στο πάτωμα. Σχεδόν ούρλιαξα. «Καλύτερα να το τελειώσεις σύντομα. Έχεις αυτό που ήθελες», φώναξα. «Το έχεις που να πάρει...», τσίριξα και πριν ολοκληρώσω την πρόταση μου κατέρρευσα ξανά. Εκεί που νόμιζα πως τα δάκρυα μού είχαν τελειώσει έκλαιγα πάλι γοερά, με τους λυγμούς να ταράζουν το στήθος μου, να σκάβουν το στήθος μου.

Τρίτη μέρα...

Όχι, δεν είχα την δύναμη να τον αντικρύσω αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Η δικαιολογία δεν κάλυπτε άλλο την απουσία μου. Κατέβηκα τρέμοντας τις σκάλες μέχρι το ισόγειο, τις οποίες τελευταία φορά είχα ανέβει με τον Κρις. Έτσι θα ήταν τώρα. Θα σκεφτόμουν συνέχεια όλα εκείνα τα πράγματα που τελευταία φορά είχα κάνει μαζί του.

Πριν μπω στην τραπεζαρία πήρα μια βαθιά ανάσα και στερέωσα καλά την μάσκα της αδιαφορίας στο πρόσωπό μου. Ήδη παρακαλούσα την ώρα να περάσει, για να κλειστώ ξανά στο δωμάτιο και να την πετάξω από πάνω μου· ήταν βαριά δεν την άντεχα. Όλα τα συναισθήματα που έπρεπε να κρύψω, πήγαιναν και ακουμπούσαν στο στέρνο μου εμποδίζοντας με να ανασάνω. Έπλασα ένα χαμόγελο και το φόρεσα μέχρι να φτάσω στα παιδιά. Τους το έδειξα προσπαθώντας να είμαι φυσιολογική και κάθισα αναγκαστικά δίπλα στον Κρις. Εκτός του ότι ήταν η μόνη κενή καρέκλα θα ήταν πολύ περίεργο να αλλάξω ξαφνικά θέση. Και άλλο βαρίδι στο στήθος. Προσπάθησε να με φιλήσει και απομακρύνθηκα. Ήξερα πως όλοι κοιτούσαν περίεργοι.