Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 13ο

Τα κορίτσια άργησαν να φύγουν. Παρόλα αυτά δεν ήμουν κουρασμένη, για να κοιμηθώ ακόμα και στις 4:00 το βράδυ. Ο ύπνος μου είχε πάει περίπατο από την στιγμή που άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου και είδα απέναντι τον Κρίστοφερ. Ακόμα δεν μπορούσα να αποβάλλω την σκέψη του τι είχε γίνει στο μεσημεριανό. Τουλάχιστον το ότι είχε δωμάτιο σήμαινε πως ήταν αληθινός... εν μέρει.

Οι σκέψεις, για τον... νέο μου γείτονα, είχαν ξεφύγει προς το χειρότερο την στιγμή που τα κορίτσια αποχώρησαν για τα δικά τους δωμάτια και ένιωθα πιο μόνη και αβοήθητη από ποτέ. Πάλι καλά που αυτή την φορά δεν με είχε δει, αλλά τώρα προκαλούσα την τύχη μου. Είχα καθίσει με τα γόνατά μου μαζεμένα στο στήθος στο παράθυρό μου αφήνοντας την μουσική από τον υπολογιστή να εναλλάσσεται κάθε λίγα λεπτά. Επέτρεψα στις μελωδίες να με παρασύρουν αρνούμενη όμως να υποκύψω και να κοιμηθώ. Μετά τα χτεσινά, αλλά και τα σημερινά ο ύπνος σε αυτό το δωμάτιο ισοδυναμούσε με θάνατο. Είχα γύρει στον τοίχο σιγοτραγουδώντας, κλείνοντας τα μάτια μου και κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι μου.

Ένιωσα το χέρι μου να γλιστράει από τα πόδια μου και να πέφτει μένοντας να κρέμεται άψυχο. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου με σκοπό να κλείσω την μουσική βρέθηκα να κοιτάζω από χαμηλά τις ρίζες ενός δέντρου. Με τα χέρια μου έτριψα το πρόσωπό μου και τα μάτια μου, για να καθαρίσω το οπτικό μου πεδίο.

Κάτι μύριζε χώμα.

Η Λιγεία είχε βρει εύκολα τον τρόπο να με παρασύρει σε κάποιο από τα τρομακτικά της όνειρα ξανά. Λίγα δευτερόλεπτα είχα κλείσει τα μάτια μου και της έφταναν.

Δεν είχα επιλογή...

Πάλι...

Πάντα...

Κοίταξα γύρω μου. Ήμουν πεσμένη στο έδαφος, πάνω στα χώματα. Βρισκόμουν όπως πάντα στο δάσος. Μόνο που αυτή την φορά δεν μου θύμιζε τίποτα το περιβάλλον. Και μόνο μια εξήγηση υπήρχε για αυτό· ήταν άγνωστο. Κοίταξα πίσω μου. Το πόδι μου ήταν πιασμένο σε μια ρίζα κάποιου δέντρου. Έμοιαζε πως ήδη έτρεχα πριν ακόμα κοιμηθώ, για να βρεθώ εδώ. Σήμερα τα είχε σκηνοθετήσει όλα πολύ ωραία η Λιγεία. Όσκαρ σκηνοθεσίας... Κάπου πίσω μου άκουγα τρεχαλητά και βαριές ανάσες· έβλεπα κόκκινα μάτια.

Είναι ήδη εδώ.

Έβαλα τα χέρια μου σαν στήριγμα και πίεσα το σώμα μου να σηκωθεί. Ο αστράγαλός μου πονούσε σαν να τον είχα στραμπουλίξει και αν θεωρούσα πως από πριν έτρεχα μάλλον αυτό είχε συμβεί. Ξεκίνησα να προχωρώ στην αρχή πιο αργά και αργότερα όλο και επιτάχυνα, ενώ κατευθυνόμουν πιο βαθιά στο δάσος.