Είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν μέσα στην αγκαλιά του Κρις. Δεν ξέρω πόση ώρα χορεύαμε. Ο χρόνος ήταν παγωμένος απόψε και δεν ήθελα να ξεκινήσει. Ήταν σαν να ανέπνεα απόψε για πρώτη φορά. Αν δεν είχα κρατήσει ένα μικροσκοπικό κομματάκι μου σε εγρήγορση θα έλεγα ότι απόψε ξεκίνησα να ζω.
Η μουσική, που έπαιζε μέχρι τώρα, σταμάτησε απότομα. Δεν χωριστήκαμε κατευθείαν. Όταν όμως το κάναμε το κενό ήταν εμφανές και μας εκλιπαρούσε να το καλύψουμε.
Ο Κρις κατέβασε τα μάτια του στο επίπεδό μου και μου χαμογέλασε. «Τι σκέφτεσαι;» ρώτησε βλέποντας το βλέμμα μου.
«Σκέφτομαι ότι όλο αυτό όσο καινούριο και να είναι για εμένα είναι... Είναι κάπως διαφορετικό». Του ανταπέδωσα το χαμόγελο.
«Διαφορετικό από τι;»
«Πάντα φανταζόμουν πως τα φιλιά μοιάζουν με αυτά που γράφουν στα βιβλία ή αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σχέση», απάντησα με τα χείλη μου να μην αφήνουν το χαμόγελο να φύγει.
«Τόσο χάλια ήταν;» ρώτησε με μια έκφραση δυσαρέσκειας.
Γέλασα δυνατά και τον είδα να με κοιτά. «Όχι», κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. «Ήταν πολύ πιο όμορφο. Αυτό ήταν αληθινό».
Γέλασε και αυτός και βάζοντας τα χέρια του αριστερά και δεξιά από το πρόσωπό μου άφησε ένα γλυκό φιλί στα χείλη μου. «Μας πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ήξεραν οι άλλοι. Εεε;»
Γέλασα αμήχανα. «Δεν ξέρω για εσένα, αλλά εγώ μέχρι απόψε αγνοούσα αυτά που ένιωθα». Ανασήκωσα τους ώμους μου χωρίς να εξηγήσω. Του είχα πει πριν.
«Μην ανησυχείς και εγώ δεν πάω πίσω», με ενημέρωσε τρίβοντας τον σβέρκο του αμήχανα.
«Δηλαδή;»
«Ας πούμε πως πολύ απλά δικαιολογούσα το γεγονός ότι σε σκεφτόμουν στο ότι ήμασταν φίλοι. Μέχρι που ένα απόγευμα βρέθηκα να πολυλογώ λίγο στον Άλεκ για εσένα και μου την είπε διακριτικά», αποκρίθηκε και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου. «Μου είπε πως αν σκοπεύω να κάνω ερωτική εξομολόγηση την κάνω στο λάθος άτομο».
Με είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο και σε συνδυασμό με την έκφρασή του μου ήταν δύσκολο να κρατηθώ. «Πάντως τώρα δικαιολογούνται οι μπηχτές του», σχολίασα.
«Ναι, γέλα εσύ», με πείραξε αλλά και εκείνος γελούσε. «Πάμε να καθίσουμε;» ρώτησε κοιτώντας γύρω του τους άλλους που χόρευαν και έπειτα εμάς που ήμασταν ακίνητοι πάνω στην πίστα. Πήρε το χέρι μου μέσα στο δικό του.
YOU ARE READING
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomanceΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
