Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 30ο

Το μόνο που δεν περίμενα το επόμενο πρωί, στο μπάνιο, μετά από την απόπειρα του Φίλιπ να με βιάσει ήταν η Νίκι να με πλησιάσει με ένα βλέμμα συμπόνιας ζωγραφισμένο στα μάτια. Επιθεωρούσα εκείνη την ώρα το πρόσωπό μου τρίβοντας το καλά μαζί με τον λαιμό μου θέλοντας να διώξω τον εφιάλτη όσο γινόταν πιο πολύ. Δεν την παρατήρησα να με πλησιάζει. Ίσως και να μην της έδωσα σημασία.

«Καλημέρα», με χαιρέτησε διστακτικά.

Πάγωσα. Τι τέχνασμα είναι πάλι αυτό; «Καλημέρα», της είπα με τον ίδιο τρόπο.

«Δεν με έστειλε η Τίφανυ, ειλικρινά. Και να με έστελνε δεν θα ερχόμουν να σου κάνω ό,τι κάνει αυτή. Ήθελα απλά να σου μιλήσω».

Με είχε προλάβει πριν καν την ρωτήσω. Με κοίταξε λίγο πριν ξαναμιλήσει. Είδα κάτι στο βλέμμα της εκείνη την στην στιγμή που μου επιβεβαίωνε ότι έλεγε αλήθεια πως δεν είχε έρθει μετά από διαταγή της Τίφανυ. Μέσα μου όμως είχα αποφασίσει να μην της δώσω σημασία, να μην της μιλήσω. Πολύ απλά δεν την εμπιστευόμουν. Δεν περίμενε περισσότερο, όμως, και μου ξεφούρνισε αυτό που ήθελε να μου πει χωρίς να με αφήσει να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Μία λέξη ήταν και την είπε κομπιάζοντας. «Ξέρω...»

Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να διακρίνω αν ευχόμουν να μην είχα ακούσει καλά ή να μην ήταν κάποιος εκεί κοντά, αλλά το σίγουρο ήταν ότι έπεσα από τα σύννεφα. Το χρώμα πρέπει να είχε στραγγίξει από το πρόσωπό μου, γιατί η Νίκι φάνηκε να τρομάζει με την έκφραση του προσώπου μου και ήρθε λίγο πιο κοντά μου.

«Τι ξέρεις... πώς ξέρεις...» ρώτησα με ένα ελαφρύ ψεύδισμα στην φωνή μου παρακαλώντας όποιον θεό υπήρχε να εννοεί κάτι άλλο από αυτό που είχα καταλάβει.

«Θα σου πω, αλλά πρώτα θέλω να ηρεμήσεις και να πιστέψεις πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να αναφέρω σε κανένα τίποτα. Αλήθεια». Δεν μπορούσα να μιλήσω και απλώς έγνεψα. «Ξέρω τι έγινε χτες το απόγευμα», μου ξεφούρνισε.

Κρατήθηκα λίγο από τον νιπτήρα για να ισορροπήσω το κορμί μου. Τουλάχιστον δεν ήξερε αυτό που πραγματικά φοβόμουν. Λέγοντας μου αυτό με τράβηξε στον διάδρομο, στο δωμάτιό μου, αρπάζοντας το κλειδί που είχα αφήσει δίπλα μου.

«Πώς;» Μπόρεσα απλά να πω με το που μπήκαμε μέσα και κλείσαμε την πόρτα.

«Αφού η Τίφανυ ξεκίνησε το μικρό της σόου στην βιβλιοθήκη, έφυγα. Δεν μπορούσα να κάθομαι εκεί και να την ακούω να σου λέει όλα αυτά τα πράγματα. Της το είπα από την αρχή πως αυτό που κάνει είναι λάθος αλλά απλά δεν καταλαβαίνει. Να ξέρεις ότι εγώ προσπάθησα. Και για χτες το θεωρώ απλά προσωπική αποτυχία.