Η σημερινή μέρα ήταν ανεπανάληπτη. Ο Άλεκ πραγματικά δεν πάει καλά στα μυαλά του και αυτό επαληθεύτηκε σήμερα. Ήταν η τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου και είχαμε το ελεύθερο να φύγουμε· εμείς θα την σπαταλούσαμε αλλιώς. Σε ένα μεγάλο σεντόνι είχαμε καθίσει εγώ, Αντζελίκ, ο Άλεκ και ο Κρις και περιμέναμε τους υπόλοιπους τσιμπώντας από τα μπισκότα που είχαμε αρπάξει από το πρωινό.
Γενικά για άλλη μια φορά ήμασταν ο καθένας στον κόσμο του. Παρατηρούσα τον Κρις να κοιτάζει μακριά, χαμένος και πότε πότε η έκφρασή του σκλήραινε, ενώ μετά έριχνε επίμονες ματιές γύρω τους ή γυρνούσε δήθεν τυχαία σε εμένα. Και άλλη μυστικοπάθεια. Ο Άλεκ όλη την ώρα πέταγε βλακείες ως συνήθως και έπιασε τυχαία τον Κρις να κοιτάζει και έπειτα εμένα να γυρνάω σε αυτόν.
«Μπορώ να πω κάτι χωρίς να φάω ξύλο;» ρώτησε κάποια στιγμή.
«Έχεις δύο επιλογές. Μπορείς να μην πεις τίποτα και να γλιτώσεις το ξύλο ή μπορείς να μιλήσεις και τότε σίγουρα θα φας», του απάντησα γλυκά γνωρίζοντας εξαρχής ότι βλακεία είχε στο μυαλό του.
«Ορίστε! Για αυτό είσαι μόνη σου. Είσαι πολύ επιθετική», αποκρίθηκε και ο Κρις χασκογέλασε βάζοντας το χέρι του μπροστά στο στόμα του.
«Συγγνώμη;» αναφώνησα γουρλώνοντας τα μάτια μου.
Με αγνόησε. «Αλλά έννοια σου και σου έχω βρει τον κατάλληλο». Αυτό δεν ακούστηκε καλό...
«Όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω», αποκρίθηκα αλλά μάλλον ήταν λίγο αργά αφού είχε ξεκινήσει ήδη να μιλάει.
«Μην ανησυχείς. Είναι ένα καλό παιδί. Ένα πολύ καλό παιδί», με καθησύχασε και τον είδα να ρίχνει μια ματιά στον Κρις δίπλα του.
«Μην μπαίνεις σε τέτοιο κόπο», αλλά δεν με άκουγε καν. Ο Κρις τον κοιτούσε και αυτός περίεργα.
«Λοιπόν, θα σου πω, Εβελίνα, για το φιλαράκι μου από εδώ», προθυμοποιήθηκε και χτύπησε φιλικά τον ώμο του Κρις.
«Εντάξει, τώρα το έχεις χάσει», του πέταξε ο Κρις χωρίς αποτέλεσμα.
«Ελάτε τώρα. Ποιος σας πιστεύει ότι είστε απλά φίλοι;»
«Όλοι», του είπε η Αντζελίκ κουνώντας το κεφάλι.
«Ναι, ό,τι πείτε. Λοιπόν τι θες να μάθεις;». Αυτή την φορά δεν μου έδωσε χρόνο να τον σταματήσω. «Το όνομά του είναι Κρίστοφερ Τζάστιν Άλεξον. Γεννήθηκε στην Αγγλία, μένει στο Παρίσι, έχει μια ωραιότατη άλφα ρομέο, να βάλω και την μηχανή; Θα βάλω και την μηχανή. Το αγαπημένο του χρώμα είναι το μπλε, είναι αθλητής αλλά και μουσικός, φοράει νομίζω σαράντα νούμερο παπούτσι, μίντιουμ στις μπλούζες, τώρα από προφ...»
CZYTASZ
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomansΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
