Δεν θυμάμαι και πολλά για το πότε φτάσαμε ή για το πώς μπήκα στο κτίριο του σχολείου· αν η Καμίλ ήταν μαζί μου, αν μίλησα με κάποιον, αν μου πήραν την βαλίτσα ή με ποιον τρόπο ανέβηκα στο δωμάτιο, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου μου και να κοιτάζει το στρωμένο μου κρεβάτι.
Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του αφήνοντας την βαλίτσα να πέσει κάτω και έπεσα στο κρεβάτι με το πρόσωπο στα σκεπάσματα. Ήμουν εξουθενωμένη. Μόνο τέσσερις ώρες ξύπνια και ήδη ένιωθα τα βλέφαρά μου να κλείνουν από την νύστα. Δυστυχώς αυτό ήταν το τίμημα του να προσπαθώ να παραμείνω μακριά από τα νύχια της Λιγείας· έπρεπε να υπομείνω την νύστα και να παρακαλώ για έστω δύο ώρες κανονικού ύπνου.
Έτσι ξαφνικά έπεσαν και οι άμυνες μου. Η μάσκα που φορούσα στην διαδρομή έγινε στάχτη και ξεχασμένα δάκρυα άρχισαν να ξανακυλούν στα μάγουλά μου. Ξανά η Λιγεία έμπαινε στο μυαλό μου και τριβέλιζε τις σκέψεις μου με ενοχές. Ξανά ήμουν αδύναμη, για να αντισταθώ. Θα μπορούσα να την ορίσω ως πάγια τακτική της.
Κάμποση ώρα αργότερα άκουσα την πόρτα μου να χτυπάει και ώσπου να ανοίξω τα μάτια μου το σώμα μου είχε σηκωθεί και τώρα βρισκόμουν καθιστή πάνω στο κρεβάτι με το απαλό μαξιλάρι μου στα γόνατά μου. Ο επισκέπτης μάλλον δεν περίμενε απάντηση και η πόρτα άνοιξε απότομα φέρνοντας μαζί με ένα δροσερό αεράκι την Κολέτ και την Καμίλ.
«Εβ, ώρα για μεσημεριανό, θα έρθεις;» ρώτησε η Καμίλ βάζοντας παράλληλα στην άκρη την βαλίτσα μου.
«Ναι», απάντησα τρίβοντας τα μάτια μου για να διώξω τα ξερά δάκρυα που είχαν ξεμείνει.
Η Κολέτ μισόκλεισε τα μάτια της και με κοίταξε προσεχτικά, ενώ κατευθυνόταν προς το μέρος μου. «Τι έχεις;» ρώτησε συμπονετικά και με αγκάλιασε από τους ώμους.
«Τίποτα καλά είμαι», χαμογέλασα για να διώξω τις υποψίες από πάνω μου.
Η Κολέτ απλά έγνεψε και με αγκάλιασε πιο σφιχτά την ώρα που η Καμίλ κάθισε δίπλα μου. Μετρούσε που ήξεραν πότε τις είχα ανάγκη. «Λοιπόν;» επανέλαβε η Κολέτ.
«Έρχομαι. Αν καθίσω άλλο λίγο εδώ θα τρελαθώ», αυτοσαρκάστηκα με ένα χαμόγελο και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
«Έτσι;» ρώτησαν μαζί και αναρωτήθηκα για το τι είχα και έπειτα παρατήρησα πως φορούσαν ήδη τις στολές και εγώ δεν είχα ούτε καν ανοίξει να μαζέψω την βαλίτσα μου.
YOU ARE READING
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomanceΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
