Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 34ο

Είχαμε τελειώσει προ πολλού το ντύσιμο και τώρα μία μία μονοπωλούσαμε τον ολόσωμο καθρέφτη της Καμίλ, επιθεωρώντας το αποτέλεσμα.

«Δεν θα φύγει καμία αν δεν βγάλουμε φωτογραφίες», δήλωσε κάποια στιγμή η Καμίλ τσιρίζοντας, για να ακουστεί μέσα στον απόλυτο χαμό που είχαμε δημιουργήσει. Το μπορντό της φόρεμα έπεφτε ακόμα και με τα τακούνια της στο πάτωμα αλλά ήταν εντυπωσιακό με το κεντητό του μπούστο. Η φωτογράφηση μας πήρε άλλη μία ώρα, που λέει ο λόγος, αφού κατά την διάρκεια των φωτογραφιών κάναμε ό,τι βλακεία θα μπορούσε να φανταστεί κανείς και η Αντζελίκ προσπαθούσε να μας βάλει σε μια τάξη. Ήθελε να το παίξει ανώτερη πάλι. Όχι ότι αυτή δεν συμμετείχε. Με το μπεζ τούλι της φούστας της τουαλέτας της ήταν σαν κουφέτο αλλά το ασημί-μπλε ντεκολτέ και μανίκια του το έκαναν πιο σέξι.

Μελωδίες που ακούγονταν από το ισόγειο έφταναν αχνές στο όροφο πληροφορώντας μας πως το πάρτι κάτω είχε ξεκινήσει. Ήδη. Ένας δυνατός γδούπος από έξω μας αναστάτωσε αμέσως. Φωνές και γέλια ηχούσαν στην σκάλα την ώρα που τα αγόρια έρχονταν για τις ντάμες τους.

«Τα αγόρια», σκούξαμε όλες μαζί και βαλθήκαμε να μαζεύουμε η μία τα ρούχα της άλλης βιαστικά.

Η ώρα ήταν 20:50.

Μόνο 10 λεπτά ακόμη.

«Άντε κορίτσια μαζευτείτε», ούρλιαζε αγχωμένη η Καμίλ κοιτώντας το κατεστραμμένο της δωμάτιο παίρνοντας ό,τι βρισκόταν πεταμένο στο πάτωμα και ρίχνοντάς το στις στοίβες που είχαν δημιουργηθεί στα χέρια μας.

«Εύκολο να το λες», την πείραξε η Νίκι παρόλο που το μόνο που ήταν δυσκόλευε ήταν τα πέδιλά της και όχι το ρούχο της αφού είχε επιλέξει ένα κοντό κίτρινο φόρεμα με πετράδια και στήριξε ένα κουτί στα χέρια της.

Σε δέκατα του επόμενου δευτερολέπτου εγώ, η Κολέτ, η Υβόν, η Νίκι και η Αντζελίκ βρεθήκαμε στον διάδρομο σαν σεισμόπληκτες με τις αγκαλιές μας γεμάτες ρούχα και η Καμίλ, πάντα ευγενική, μας έκλεινε στα μούτρα την πόρτα.

Μπήκα όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπαν τα παπούτσια μου στο δωμάτιό μου προσέχοντας παράλληλα να μην χαλάσω τα μαλλιά μου. Αν έστω και μια τούφα να ξέφευγε από τα τσιμπιδάκια η Αντζελίκ θα με σκότωνε. Έριξα κάτω τα πράγματα που κρατούσα στα χέρια μου με ένα αναστεναγμό αδιαφορώντας για την ακαταστασία και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού μου. Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο δίπλα από το προσκέφαλο του κρεβατιού μου. 20:51, 20:52, 20:53.