Μάλιστα, χιονοπόλεμος! Ναι, αυτό είχε στο μυαλό του Άλεκ, για να ξεδώσει από το διάβασμα. Από σχέδια καλά τα πάει. Βασικά εγώ και ο Κρις ήμασταν τα θύματα της αγανάκτησής του. Δεν προλάβαμε να πατήσουμε το πόδι μας έξω από το κτήριο και γύρω στα πέντε άτομα μας επιτέθηκαν με χιονόμπαλες στα χέρια. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχε πλάκα αλλά ξεπάγιασα από το χιόνι. Για να μπούμε μέσα, μετά από αυτό στο κτήριο χρειάστηκε να περάσουμε από τις σκάλες υπηρεσίας, για να μην μας δουν οι καθηγητές. Η συνάντηση που είχαμε νωρίτερα εγώ και ο Κρις με έναν μπορεί να ήταν διασκεδαστική αλλά δεν θα ήταν το ίδιο ελαστικοί όλοι. Ειδικά βλέποντας δέκα περίπου παιδιά να μπαίνουν μέσα σαν χιονάνθρωποι. Παρόλα αυτά στο δείπνο ήμασταν όλοι ευπρεπείς.
Ο Κρις είχε αποφασίσει να με συνοδεύσει στο δωμάτιό μου μετά το δείπνο και φυσικά επειδή ήταν πεισματάρης δεν μπορούσα να τον πείσω να μην έρθει. Τώρα που υπήρχαν πολύ λιγότεροι μαθητές στο κτήριο δεν ήταν εύκολο να φέρεις κάποιον από τους κοιτώνες των αγοριών σε αυτούς των κοριτσιών και το αντίστροφο. Αλλά αυτός ήταν αγύριστο κεφάλι.
«Μου σπας τα νεύρα όταν το κάνεις αυτό», του είπα δήθεν θυμωμένα ενώ ανεβαίναμε τις σκάλες.
«Ποιο αυτό;» Έκανε τον ανήξερο ή μου φαινόταν;
«Που κάνεις πάντα αυτό που θες», του απάντησα με μισόκλειστα τα μάτια.
«Δεν έχω το προνόμιο να κάνω πάντα αυτό που θέλω αλλά να μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκα την στιγμή», είπε σκεπτικός και έπιασε το χέρι μου φέρνοντάς με πιο κοντά του.
«Είσαι ανυπόφορος», του αντιγύρισα με τα μάτια μου να υψώνονται στο ταβάνι απαυδισμένα.
Όχι, δεν το εννοούσα. Μπορώ να πω ότι το λάτρευα όλο αυτό.
«Και εσύ επίμονη», ανταπάντησε μόλις φτάσαμε. «Παραδέξου το. Δεν σε πειράζει καθόλου που ήρθα μέχρι εδώ», είπε με ένα λοξό χαμόγελο ενώ κατευθυνόμασταν προς το δωμάτιό μου.
«Ψωνάρα», μουρμούρισα κουνώντας το κεφάλι μου πιέζοντας ένα χαμόγελο να εξαφανιστεί.
Ανασήκωσε τα φρύδια του και το χαμόγελό του έγινε μεγαλύτερο. Την ώρα που πήγα να ανοίξω το δωμάτιό μου με τράβηξε πάλι πίσω. «Φιλί δεν έχει; Ή τουλάχιστον ένα ευχαριστώ που με συνόδευσες;»
«Ψωνάρα», επανέλαβα χαμηλόφωνα χωρίς να μπορώ πια να συγκρατήσω το χαμόγελό μου.
«Αυτό το είπες», ψιθύρισε γελώντας καθώς έσκυβε προς το μέρος μου για να ενώσει τα χείλη μας.
YOU ARE READING
Ο Τελευταίος Εφιάλτης
RomanceΟι εφιάλτες είναι απλά όνειρα, αποκυήματα της φαντασίας του ανθρώπινου μυαλού. Για την δεκαεφτάχρονη Εβελίνα όμως αυτό δεν ισχύει. Όλα της τα όνειρα είναι επικίνδυνοι εφιάλτες που ζει πραγματικά και τα σημάδια τους είναι εκείνα που το επιβεβαιώνουν...
