Ο Τελευταίος Εφιάλτης

Κεφάλαιο 17ο

Η μέρα μου είχε ξεκινήσει πάρα πολύ ευχάριστα. Είχα καταφέρει να ολοκληρώσω τις δύο από τις εργασίες, αν και είχα ξενυχτίσει, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήμουν πιεσμένη τις επόμενες μέρες. Το βράδυ κανένας εφιάλτης δεν τάραξε τον ύπνο μου και έτσι για έστω μια νύχτα κοιμήθηκα ήσυχα. Το πρωί κανένα ξυπνητήρι δεν ήταν ενεργό, για να με ξυπνήσει, και δεν χρειαζόταν να κατέβω νωρίς για πρωινό.

Αλλά μάλλον τέλος τα καλά που δικαιούμουν για σήμερα.

Κατέβηκα στο ισόγειο ευδιάθετη με μία απάντηση έτοιμη. Αφού είχα τελειώσει την εργασία μου και εφόσον είχα μια σχετικά καλή διάθεση, σκέφτηκα να δεχτώ την πρόταση του Κρις. Τι θα μπορούσε να συμβεί, είχα ρωτήσει το πρωί τον εαυτό μου, καθώς ετοιμαζόμουν να κατέβω. Μπορεί ακόμα να με τρόμαζε να περάσω πολλή ώρα μόνη μαζί του, αλλά θα ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωριστούμε. Ίσως τελικά να τον είχα παρεξηγήσει. Βέβαια, αυτό ίσχυε μέχρι που πέρασα την πόρτα που οδηγούσε στην τραπεζαρία. Μόλις μπήκα εντόπισα τα παιδιά που κάθονταν στο τραπέζι μας και τους χαμογέλασα πλατιά· ο μόνος που δεν ήταν εκεί ήταν ο Κρις. Έστρεψα το βλέμμα μου στο υπόλοιπο δωμάτιο σίγουρη πως θα ήταν κάπου εκεί. Όμως δεν ήταν πουθενά. Κατευθύνθηκα προς τον μπουφέ πιστεύοντας πως μπορεί να ερχόταν αργότερα.

Από κάπου πίσω μου άκουσα ένα σπαστικό γελάκι συνοδευόμενο από μια ιδιαίτερα ενοχλητική φωνή. Γύρισα προς το μέρος όπου βρισκόταν η Τίφανυ και χασκογελούσε ενώ μιλούσε με κάποιον. Στηριζόταν στον τοίχο με το ένα της χέρι, καθώς με το άλλο έπαιζε, με δήθεν σαγηνευτικό τρόπο, με μια τούφα από τα σκούρα μαλλιά της. Ζάρωσα την μύτη μου λυπούμενη το καημένο αγόρι απέναντι της. Ώσπου το βλέμμα μου στάθηκε πάνω του. Ο Κρις βρισκόταν απέναντί μου ακούγοντας την Τίφανυ να του μιλάει, που και που της έσκαγε ένα χαμόγελο. Κάποια στιγμή εκείνη πήγε πιο κοντά του και μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, ο Κρις την αγκάλιαζε σφιχτά από την μέση. Τα μάτια μου σχεδόν γούρλωσαν από την έκπληξη και τότε είδα τον Κρις να σηκώνει το βλέμμα του προς τα εμένα.

Θα ορκιζόμουν πως τον είδα να χλομιάζει.

Ναι, δεν πέτυχε απόλυτα το σχέδιό του.

Δεν κάθισα να τους παρακολουθήσω άλλο. Γύρισα και πήγα προς το τραπέζι των παιδιών. Σωριάστηκα σε μια καρέκλα δίπλα στην Αντζελίκ σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος μου. Παρόλο που δεν θα έπρεπε να με νοιάζει καθόλου τι έκανε και με ποια το έκανε· με ένοιαζε. Στο κάτω κάτω εγώ τον φοβόμουν. Σοβαρά όμως δεν μου φαινόταν όσο περίεργο θα έπρεπε. Αλλά ήταν σίγουρα περίεργο ότι από την στιγμή που τον είδα με την Τίφανυ είχα τόσα νεύρα που θα μου έφταναν για μια ολόκληρη ζωή.