Roommates with my bestfriend

Vijfendertig

Pov Roos

Mijn gedachten weten niet wat te doen.

Moet ik Cameron nu vergeven?

"Kan je me alsjeblieft vergeven Roos?" Vraagt Cameron met zijn puppy ogen.

'Je weet dat ik daar niet tegen kan Cam.'

"Het spijt me zo erg Roos, ik kan me niet genoeg verontschuldigen."

'Ik weet niet wat ik moet doen.' Zeg ik eerlijk.

'Je hebt met Romy afgesproken achter mijn rug terwijl je had belooft om geen contact meer met haar te hebben. Je geloofde haar voordat je nog maar naar mijn verhaal had geluisterd Cam. Owen staat buiten en hij was even verbaasd als ik toen ik hem vertelde over de foto. Het is niet eens echt.'

"Ik wil je weer zeggen dat het me spijt Roos, maar ze stopte een briefje onder onze deur en ik wist niet eens dat het van haar kwam. Toen ik op het dak was zag ik haar pas staan en wanneer ik weg wou gaan begon ze over jou. Ze had iets belangrijks om me te laten zien. En wanneer ik die foto zag werd het helemaal rood voor mijn ogen Roos. Ik was zo kwaad, het leek zo echt."

"Wat zou jij hebben gedaan Roos?" Vraagt Cameron.

'Ik weet het niet Cameron, ik wil niet dat je nu de schuld op mijn gaat schuiven.'

"Dat wil ik ook niet doen Roosje, maar ik weet niet wat ik kan doen naast sorry blijven zeggen."

'Ik weet het ook niet.' Zeg ik terwijl ik met mijn handen door mijn haar ga.

'Laten we voor nu gewoon naar huis gaan, ik zal bij Hazel slapen voor even.'

"Maar Roos-"

'Cameron ik denk dat het voor nu even het beste is dat we onze afstand nemen.' Zeg ik zacht.

Ik weet dat ik hem verschrikkelijk ga missen, maar voor nu kan ik hem even niet meer zien.

We moeten allebei kalmeren en nadenken.

Ik neem mijn afstand en besluit om terug op de deur te kloppen.

'Kunnen jullie me er alsjeblieft uitlaten?' Vraag ik terwijl ik de tranen over mijn wangen voel rollen.

Afscheid nemen van Cameron doet pijn, ik weet niet eens voor hoelang het is maar toch.

Ik blijf gevoelens hebben voor die jongen.

Waneer ik na een tijdje nog steeds geen antwoord heb gekregen en voor een gesloten deur sta komt Cameron naast me staan.

"Laat haar nu naar buiten jongens!" Schreeuwt Cameron.

Ik knijp mijn ogen fijn door zijn reactie.

Ik ben duidelijk niet de enige van ons die moeite heeft met afscheid nemen.

Dankzij Cameron wordt de deur door de onbekende jongen geopend die mij ook had gebeld.

"Bedankt om te komen Roos, ik ga je missen." Zegt Cameron.

Het duurt niet lang voordat ik mijn armen rond Cameron's nek sla.

'Ik hou van je.' Mompel ik terwijl ik mijn hoofd in zijn nek wil verbergen.

"Ik hou ook zoveel van jou Roos, meer dan woorden ooit zullen kunnen omschrijven."

•••••••
Hey allemaal! Ik hoop dat school voor jullie goed gaat! Ik hoop dat jullie dit deel leuk vinden en tot volgend week! Xx