Roommates with my bestfriend

Één

Pov Roos

"Roos wordt wakker." Zegt iemand lachend terwijl ik een koude vloeistof op mijn voorhoofd voel.

Ik schrik wakker en kijk in het lachend gezicht van Cameron.

'Moest dat echt?' Vraag ik geïrriteerd als ik uit mijn bed stap.

"We moeten over 45 minuten vertrekken dus haast je wat Roos." Zegt hij terwijl hij met zijn ogen rolt en plaats neemt op het gedeelte van mijn bed dat niet nat is.

'Moest dat nu echt.' Grom ik humeurig.

"Het spijt me mijn allerbeste vriendinnetje." Zegt hij lachend terwijl hij met zijn hand een kus naar mij blaast.

Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan waarna ik snel mijn kledij neem en naar de badkamer loop.

"Over een halfuur zie ik je buiten Roosje!" Schreeuwt hij terwijl hij naar beneden loopt.

Ik rol met mijn ogen en gooi dan snel wat water in mijn gezicht.

Mijn spiegelbeeld en ik kijken elkaar zenuwachtig aan.

Je kan dit Roos, je kan dit, je kan dit!

Nu inmiddels vol zelfvertrouwen breng ik lichtjes wat make-up aan want ik moet er toch een beetje goed uit zien voor alle jongen bij onze universiteit.

"Roos lieverd! We moeten nog afscheid nemen!" Schreeuwt mijn moeder nu ook al.

'Ik kom, ik kom.' Mompel ik terwijl ik alles nog snel ik mijn rugzak duw.

Wanneer ik dan eindelijk van de trap strompel zie ik mijn beide ouders met tranen in hun ogen staan.

"Oh lieverd toch." Zucht mijn moeder terwijl ze me stevig tegen haar aandrukt.

'Ik zal je missen mam.' Fluiter ik in haar haren terwijl ik ook stevig mijn armen om haar heen sla.

Ik was eigenlijk altijd al een moederskindje geweest terwijl dat Finn mijn oudere broer natuurlijk even stoer als mijn vader was.

Maar nu, als hij hier staat met tranen in zijn ogen kan ik het niet laten om mee met hem te huilen.

'Ik zal je ook missen pap.' Vertel ik in zijn borst aangezien hij een paar koppen groter is dan mij.

Net als Cameron, we lijken wel een hilarisch duo.

Hij met zijn 1meter87 en ik met mijn 1meter64.

"Vaarwel zusje, wat zal het toch een feest zijn zonder jou." Zegt Finn lachend.

'Oh hou toch op.' Zeg ik lachend als ik hem ook een knuffel geef.

Finn is 4 jaar ouder dan mij wat hem nu 22 maakt, hij werkt in een restaurant in de buurt als kok want oh my god wat zijn zijn kookkunsten goed.

Hij was ook van plan om over een paar maanden uit huis te gaan en een appartement in de buurt te vinden.

Maar Cameron en ik zijn net wat verder van huis 3 uur om precies te zijn.

"Ik zal jouw ook missen Cameron." Snikt mijn moeder.

"Ik u ook Anne." Zegt hij met een glimlach.

"Maar nu moeten we echt weg Roos anders komen we nog te laat." Vertelt hij terwijl hij 1 van zijn enorme handen op mijn rug legt.

Ik knik zacht en neem mijn tas die ik langzaam om mijn rug doe alsof het me hier langer zou laten blijven.

Cameron opent de deur voor me en wanneer ik mijn familie een laatste knuffel geef weet ik nu dat het echt het moment is om weg te gaan.

'Ik hou van jullie!' Schreeuw ik nog snel door het autoraam voordat we wegrijden en zo mijn familie verlaten.

"Ze komen wel op bezoek Roos." Zegt Cameron troostend als hij zijn hand op mijn knie legt.

Ik knik voordat ik mijn hand op die van hem leg en mijn hoofd tegen het raampje laat vallen.

•••
Dit was dan het allereerste deel van mijn nieuw verhaal, ik hoop dat jullie het al een leuke start vinden en nu al zin hebben in de rest van dit boek. Laat me alvast weten wat jij er van vindt en nog veel verder leesplezier! Xx