Belki de her şey bir gülümseme..

71. BöLüM ~ Evlat acısı ~

Oğuzdan

Bana Eylülü en son bir hasta yakınıyla morgun önünde gördüklerini söylemişlerdi. Ölen hastada da yıkılmıştı. Hemşireler bitkin halde olduğunu söylediler. Morgun katına indim. Koridorda yanımdan ağlayarak genç bir kız geçti. Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüştü. Koridoru döndüm ve sedyede oturan Eylülü gördüm. Bağdaş kurmuş oturuyordu ve ellerine bakıyordu. Yaklaştıkça elinde kan olduğunu gördüm.. Kafasını kaldırdı ve beni gördü. Gözyaşları bir iki damla aktı. Neden burada ve neden ağladığını bilmiyordum.. O benim kardeşimdi. Eğer ağlıyorsa mutlaka bir sebebi olmalıydı.. Yanına yaklaştım. Kalktı ancak dengesini kaybeder gibi olunca koştum ve koluma tutundu. Artık hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.. Ona sarıldım. Lisedeyken bazen sinirine yanık düşüp ağlardı. Sarılınca da ağlaması dururdu. Sedyeye geri oturttum onu. Gerçekten yorgundu. Ellerinde o gencin kanı olmalıydı. Bu onun için daha da zordu. Cebimden ıslak mendili çıkardım ve yavaşça ellerini sildim. Mavilerinden yavaşça damlalar süzülüyordu. Kendime çektim ve bir daha sarıldım.

1 saat sonra.. Saat 19.23 (Saat yanlışlığının farkındayım. Sabahtı , bir an 7 oldu falan. Siz takılmadan devam edin okuyucularıım.. Siz benim dediğum saate göre düşünün..😘)

Yavaşça sedyeden kalktık. Koluma tutunuyordu. Telefonunun odasında olması gerekiyordu. Aradığımda ulaşamamıştım çünkü. Asansörlerdeki yoğunluk düne göre daha iyiydi. Koridorda Eylül koluma tutunmuş , yavaş yavaş odaya gidiyorduk. Biraz daha iyiydi. Benim de ondan farklı kalır bir yanım yoktu. Odanın kapısını açtım. Eylül koltuğuna oturdu ve ellerini saçlarına geçirdi. Derin bir nefes alarak bana bakıyordu. Telefonunu aldı. Saate baktı. Ameliyat saati gelmişti. Nasıl ameliyata gireceğini düşündüğümü bilmiş gibiydi.

Eylül:Merak etme. Ameliyatı yapacak kadar iyiyim..😐
Oğuz:Emin misin ? Istersen senin yerine girebilirim ?
Eylül:Yok. Gerçekten girebilirim.
Oğuz:Tek bir şartla..😐
Eylül:Evet ?
Oğuz:Bende hazır olarak ameliyathanenin önünde bekleyeceğim..😌
Eylül:Off..🙄
Oğuz:Kankacığım biliyorsun..😉
Eylül:Dediysen yaparsıın..😒
Oğuz:Hadi ameliyataa..
Eylül:Tamaam..😐

2 saat sonra.. Saat 21.23..

Ilk ameliyatta Oğuz benim isteğim üzerine kapıda beklemişti. Şimdi de kafede oturuyorduk. Ikinci ameliyata 25 dakika gibi bir vakit kalmıştı. Uykum yoktu ama üzerimde bir yorgunluk vardı. Oğuz boş boş bakıyordu. Kırmış mıydım acaba onu ?

Eylül:Istersen 2. Ameliyata sen gir kanka..😐
Oğuz:Iyi misin ?
Eylül:Iyiyim.. Kırıldın mı bana ?
Oğuz:Yoo. Ve aslında seni asiste etmek isterim..🙂
Eylül:Tamam..

Karşıdan Toprak geliyordu. Bizi gördü. Kahvesini de alarak yanımıza oturdu.

Toprak:Ne oldu kanka ? Moraller sıfır ?
Oğuz:Y..Yok bir şey..

Oğuzun toprağa göz kırptığını görmüştüm. Sandalyemi iterek ayağa kalktım. Neden gittiğimi bilmiyordum ama ağlayarak yürüyordum. Hızlı hızlı.. Güngör'ün ölümü bana çok ağır gelmişti. Bir an durdum. Karşımda asansör ve merdiven vardı. Nasıl oldu bilmiyorum ama merdivenlerden aşağı inmeye başladım. Arkamdan gelen Oğuzun sesini duyabiliyordum. Hızlı adımlarla garaja indim. Araba garajın sonunda park halindeydi. Ağlaya ağlaya arabanın yanına gittim ve yaslandım. Aklıma her Gözde geldiğinde o an aklıma gelen İpeğin gözümün önünde ölme ihtimali de aklıma geliyordu. Ağlamamı kesmem zor bir hal aldı. Garajda ışık yoktu. Yine boğazım düğümlenmiş gibi olmuştu.. O anı hafızamdan silmeye çalışsam da silemedim.. Her an gözümün önünde ölüyordu sanki.. Adım seslerini duymaya başlayınca zor da olsa gözyaşlarımı silmeye çalıştım. Başarmıştım belki de. Ama bundan hiç emin değildim. Yutkunamamak , benim daha önce çok az hissetiğim bir acıydı. Yeniden olmuştu işte.. Bana seslenmelerini duyuyordum. Oğuzdu. Arkasından da Toprak.. Ne kadar beni bulmalarını istesem de bir yanım yanlız kalmak istiyordu. Onlar yürüdükçe açılan ışıklar bölme bölme yaklaşıyordu. Toprak öğrenmiş olmalıydı. Onun da sesi acılı ve kısık çıkıyordu. Son bir ışık daha yandı. Ağlamıyordum ama içim kan ağlıyordu. Arada sessiz hıçkırıklarla beraber susmuştum işte..

2 hafta sonra..

Bitmişti işte. Bugün Güngörü defnettik.. Içim nasıl ağlıyor bilemezsiniz.. Annesini her gördüğümde Gözde geliyor aklıma , Güngör'ün o heyecanı.. Dayanamayacak gibi oluyordum. Son bir dua okundu ve kimseler yavaş yavaş gitmeye başladılar. Başsağlığı dileyerek ayrılıyorlardı. Kadın zaten harap olmuştu. Gözde anlattı bana.. Eve gittiğinde ne mutlularmış. Ama Gözdenin tek geldiğini görünce anlamışlar.. Bugünde anneleri geldi. Cenazeden önce oturduk biraz. Çok üzgündü. Ama acısını bir nebze indirecek olan hayallerini gerçekleştirerek gitmesiydi.. O an kendimde suçluluk duydum.. Sanki onu Ben ,biz öldürmüşüz gibi..

Arkadaşlar şuan nasıl devam eder bilmiyorum ama bu Pazar Çerezi olsun.. Büyük ihtimalle 1 ay sonra yapacağım.. Araba resimlerini de paylaşacağım aklımda..😉

Şuan 654 kelime.. Az olsa da paylaşmak zorundayım..😘