ÇAPKIN & PSİKOPAT

Bölüm 28

Kararsız bir ifadeyle yüzüme bakmaya devam etti. Sanki içindeki gücün son kırıntılarını kullanırmış gibi gözlerini kapatıp açtı ve derin bir nefes aldı. Ayağa kalkıp odada iki metre ileri geri gitti ve önümde durdu. Eliyle boynunu ovdu.

-Tamam.

-Ne tamam?

-Evlilik teklifini kabul ediyorum. En azından deneyeceğim.

Bir an ne dediğinin farkına vardım ve neredeyse kalp krizi geçiriyordum. Hızla ayağa kalktım ve Elmira'yı öldürmek istercesine sardım.

-Asla pişman olmayacaksın!
Kendimi o kadar kaptırmışım ki ayağım yatağa takılınca ikimizde devrildik.

-Sarp, yavaş.

Yüzüne huzurlu bir gülümsemeyle bakakaldım. Elmira ise hem tedirgin hem de mutlu görünüyordu.

-Alışman için bir süre beraber yaşarız he, ne dersin?

-Aşkımın karşılıklı olduğunu görmek bana güç verdi. Senin için tabularımı yıkacağım. Cinsellik konusunu halletmem muhtemel ama çocuk konusunu atlatamayacağım sanırım.

Elimi koluna koydum ve aşağı yukarı sıvazladım.

-Anne ve babası olmayan, o kadar muhtaç çocuklar var ki.

Bir iç çekişle doğruldu. Omuz silkti ve ayağa kalktı. Bende yataktan doğruldum. Suratımı buruşturarak ayağa kalktım. Elmira kaşlarını çattı.

-Bir şey mi oldu?

-Vurduğun yer hala sızlıyor.

Kafasını sağa sola doğru salladı. Dudaklarını büktü ve yüzü, yaramazlık yapmış bir çocuğun surat ifadesine büründü.

-Üzgünüm bir anda panik yaptım. Çok acıyor mu?

Sırıttım ve kendime çektim.

-Sayılır, öp de geçsin.

Yüzü öyle bir hal aldı ki kahkaha atma isteğimi zorla bastırdım. Sinirle kaşlarını çattı.

-Sarp tam bir pisliksin. Hatta iğrenç.

En sonunda kendimi tutamadım ve gülmeye başladım. O ise bırak beni diyerek benden kurtulmaya çalışıyor.

-Bebeğim çok fesatsın sen. Ben seni böyle bilmiyordum. Öp derken, yanaktan ufak bir öpücükten bahsediyorum. Hiç yakıştıramadım sana.

-Ya Sarp seni öldürürüm ben. Spastik misin sen? Yanlış anlamam için her şeyi yapıyorsun sonra da bana fesat diyorsun. Git ya, bırak.

Kolunu çekip hızla kendi kurtardı ve dışarı çıktı. Ben arkasından katıla katıla gülüyorum. Fesatsın dediğimde yüzü utançtan bembeyaz oldu. Bizimki kızarmıyor beyazlıyor, beti benzi atıyor. En sonunda biraz sakinleştim ve aşağı indim. Elmira koltuğa oturmuş televizyona bakıyor. Levent beni görünce sırıttı.

-Sarp öldüğünü sanıyorduk.

Ardından gülerek lafa Elmas dahil oldu.

-Aynen. Yukardan Elmira'nın bağırışını duyunca dedim ki, tamam Sarp gitti. Allah rahmet eylesin. Birde geç inince tezimizi güçlendirdin.

Gülüp geçtim ve Elmira'nın yanına oturdum. Elmira bana öfkeyle baktı ve yerinde kıpırdandı. Elimle omzunu dürttüm ve omzunu silkti:

-Pişt. Öpecek misin?

-Sarp şimdi ben seni bir öperim görürsün gününü.

-Heyecanla bekliyorum.

Elmira bana öyle bir bakış attı ki, ürpermeme sebep oldu. Bu kız haliyle bile korkunç bakışlar atabiliyor. Erkek olsaydı ne olurdu acaba? Düşünemiyorum. Elmas ve Levent olayı çözmeye çalışıyorlar. Ben gülmemi bastırarak televizyona odaklandım. O değil de burada vakit nasıl geçecek?