Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız olduğumu biliyordu.
Jimin benim kız olduğumu biliyordu.
Lanet olasıca Jimin benim kız olduğumu biliyordu.
İçimden bu cümleleri kaç kere tekrar ettiğimi bile bilmiyordum, idrak etmesi oldukça zor olmuştu benim için. Korkuyor, endişeleniyor ve utanıyordum. Birçok duyguyu aynı anda yaşıyordum ve Jimin'in itirafından sonra dudaklarımdan tek bir kelime bile dökülmemişti, inkar dahi edememiştim ki zaten o da buna fırsat vermemişti. Beni şoka uğratan cümlelerini söylemiş, olduğu yerde sızıp kalmıştı. O yere düşerken onu tutabilmek için öne dahi atılamamıştım, sadece donup kalmıştım ve birkaç asker yanımıza gelene kadar da yerde sızan Jimin'e tepki bile veremeden bakakalmıştım. Daha sonra silkelenip kendime geldiğimde, Jimin'i yerden kaldıran askerlere çadırımızın yolunu göstermiş ve Jimin'i yatırmaları için yardım etmiştim.
Ve şimdi, güneş doğmak üzereydi. Uyumayı bırakın, bir saniyeliğine bile gözümü kırpamamıştım. Gerginlikle tırnaklarımı dişliyor, Jimin'in uyanmasını bekliyordum. Ona ne söyleyeceğime dair çok fazla düşünmüştüm. İlk başta inkar etmek en mantıklı olan seçenek gibi gelmişti bana fakat kısa bir süre sonra bunun oldukça aptalca bir fikir olduğunu anlamıştım. Çünkü eğer bana kanıtla derse, gösterecek bir aletim yoktu. Daha sonra kaçmayı düşünmüştüm, hemen bu gece bu yerden gitmek istemiştim ama etrafta gezinen askerler varken, bunu yapmak oldukça zordu. Dikkat çekmekten uzaklaşmayı başarmış olsam bile, bu karanlıkta yolumu bulmam imkansızdı ve geceleri duyduğum uluma seslerinden, bulunduğumuzun yerin pek de tekin olmadığının bilincindeydim.
Olan biten her şeyi ona anlatabilirsem, buraya sadece kız kardeşim için geldiğimi ve kötü bir niyetimin olmadığını açıklarsam belki beni anlayışla karşılar diye düşünmüştüm fakat emin de olamıyordum. Jimin sağı solu belli olmayan biriydi, bana karşı bazen iyi bazense tam tersiydi ve ben onun nasıl bir tavra bürüneceğini kestiremiyordum.
Korkuyordum, gerçekten iliklerime kadar korkuyordum fakat bir yandan da kızgındım. Burada olmamın suçlusu zaten onlardı ve bu yüzden yargılanacak olmak öfkelendiriyordu beni. Daha kardeşimi bulamamıştım bile ve onu bulamadan kimliğimin ortaya çıkması kahrediyordu beni.
Jimin kıpırdanmaya başladığında, gerginliğim imkanım varmışcasına daha da arttı. Göz kapakları yavaşça aralanırken bakışlarımı onun yüzüne diktim. Nefesimi tutmuş, uyanmasını ve bana vereceği tepkiyi merakla bekliyordum. Birkaç saniye boş bir ifadeyle yüzüme baktı, o kısa an acaba dün söylediklerini unutmuş olabilir mi diye düşündüm fakat dudaklarının alayla kıvrılmasından yanıldığımı anlamam fazla uzun sürmedi. Yerinden doğrulup eliyle yüzünü sıvazlayarak kendine gelmeye çalıştı. Ben ise hala ona tek kelime dahi etmeden bakmaya devam ediyordum.
"Yorgun görünüyorsun, gece uyuyamadın sanırım." Yeni uyandığından boğuk ve çatallı çıkan sesiyle konuştuğunda, kelimelerinin ardında yatan alay barizdi. Titremeye başlayan ellerimi hemen arkama sakladım, korktuğumu ve ne denli tedirgin olduğumu görmesini istemiyordum.
