ONA İNANMA

14. Bölüm "ÖLEN UMUTLAR"

14. Bölüm "ÖLEN UMUTLAR"

🎼

Bitti... Tıpkı dudaklarından acımasızca dökülen iki hece gibi. Bitti...

Duyduğum son sözler, kulaklarımı sağır ederken titreyen vücudum usulca katilinin kolları arasından süzüldü.

Sahi, hangisi daha karanlıktı?

Gözlerimin üzerine tonlarca ağırlıkla kapanan göz kapaklarımın bıraktığı karanlık mı, yoksa birbirine yapışık göz kapaklarımı araladığımda önüme serilen karanlık hayatım mı?

Ne kadar süredir bilinçsiz bir hâlde yattığımı bilmeden, usulca gözlerimi araladım. Yüzümü buruşturmama neden olan gün ışıkları, gözlerime saldırmaya devam ederken güçlükle bekledim gözlerimin ışığa alışmasını.

Mezarım olan yatağın ortasında tek başıma yatarken üzerimde hâlâ Bahar'ın kıyafetlerini görmek hem içimi sızlattı hem de bana dokunmadığı için yüreğimi ferahlattı.

Odada ona ait tek bir iz yoktu. Hızlıca yattığım yerden doğrularak kapıya ilerledim. Onun acımasızlığı ve gücü karşısında hiçbir şansım yoktu. Bunu zihnime iyice kazırken sessiz adımlarım evin salonunu buldu. Her neredeyse o gelmeden bir an önce kaçıp kendimi bu cellatın elinden kurtarmalıydım.

Evin hiçbir yerinde ona ait bir iz olmaması kaşlarımın çatılmasına neden oldu ama üzerinde fazla düşünme gereği duymadan hızlıca dış kapıya yöneldim.

Bu kadar düşüncesiz olamazdı öyle değil mi?

Ama elimde tek bir şans vardı ve bu şansı değerlendirmem gerekiyordu. Ne kadar kurtulmak istesemde içimdeki umutsuzluk yakalarımı bırakmadı. Omuzlarımı düşürerek evin dış kapısına doğru ilerledim. Tam bir aptal olduğumu, asla kapıyı kilitlemeden beni yalnız bırakmayacağını haykıran zihnimi gözardı edip kapının kolunu yavaşça aşağıya doğru bastırdım.

Tiz bir kilit sesi çıkararak, geriye doğru açılan kapı, aynı hızla ağzımın kocaman açılmasına neden oldu. Boşalan sinirlerim kahkahalarla gülmemi, çığlık çığlığa bağırarak dans etmemi istiyordu ve ben tüm bu isteğin karşısında büyük bir çaba harcayarak güçlükle durdurdum kendimi.

Aralık kapıdan hızlıca dışarıya çıktığımda daha fazla gürültü yapmamak adına ardımdaki kapıyı açık bıraktım. Hızlıca asansörlerin olduğu tarafa ilerleyerek, ardı ardına düğmelere bastım. Sürekli açık bıraktığım kapıdan tedirginlik duymam ve bir türlü gelmeyen asansör yüzünden telaşa kapılarak hızlıca merdivenlere doğru yöneldim.

Kalbim adeta kulaklarımda atıyor ayaklarım sürekli birbirine dolaşıyordu. Düşmemek için büyük bir çaba sarfedip merdiven korkuluklarına sıkıca tutundum.

Önümdeki bitmek bilmeyen merdivenlerden aşağıya doğru hızlıca inmeye devam ederken ardımı gözetlemeyi de ihmal etmemeye çalışıyordum. Yüzüme dökülen saçlarım düşmanımmış gibi görüş alanımı sürekli kısıtlamaya devam ederken tutunduğum umut kırıntılarıyla tüm olumsuzlukları sildim attım.

Oldu işte ! Başardım, başardım !

Apartmanın dış kapısının önüne geldiğimde yüzümde engelleyemediğim koca bir gülümseme oluştu. Resmen mutluluktan ağzımı kapatamaz bir hâle gelmiştim. Hissettiği kolay zaferle şaşkınlıktan öylece hareketsiz kalan bacaklarıma sıkı bir komut vererek ileriye doğru adımladım. Kapıya uzanmak istediğim sırada ise dış taraftan uygulanan bir baskı ile üzerime doğru hareket eden kapıya bir adım geriye çekildim.