🎼
"Cehennemin benim..." Diye fısıldadı. "Cennetin bu altın zincir... Cennet ile cehennem arasına sıkışıp kalan bu nota sensin."
Bileklik olduğunu düşündüğüm zinciri eline alarak usulca oturduğu yerden ayaklandı. Bakışlarım merakla hareketlerini tak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
43. Bölüm "AFFETMEK"
🎼
Bazen hiç olmadık anlarda, hiç olmayacak hatalar yaparız. Canımızın acısını bahane eder, can yakmayı kendimize hak görürüz. Yaptığımızın yanlış olduğunu biliriz ama öyle ya, bir kere yandı canımız artık tüm yollar mübahtır.
Ve günün sonunda öfke bir kenara çekilince, yaptığımız hata ile baş başa kalırız.
Bahar'da tıpkı öyleydi. Bir anlık öfkesi ile yaptığı hata yüzünden, akıl almaz bir sıkıntı çekiyordu. Arven'den uzun süredir haber alamayışının bedelini, Poyraz'a ödetmişti. Yaptığından pişman değildi. Pişmanlık duyduğu tek şey; o tokatın haketmeyecek birisine denk gelmesiydi.
Her ne kadar Aybars'a karşı derin bir öfke duysa da, içten içe minnet duymasına da engel olamadı. Arven'e tek başına eve gitmesi için izin vermiş olsaydı, yaşanacak felaketi düşünmek bile istemedi. Diğer yandan, Arven'e karşı bir şeyler hissettiği de açıkça belli oluyordu.
Aybars'ı tabii ki affedemezdi. Arven'in yanına gideceği zaman, gözlerinin bağlanmasından anlamıştı, nasıl bir insan olduğunu. En yakın dostunun da canını yakmış olduğuna emindi.
Neyse ki Arven, onun gibi değildi. En büyük şükrüde buydu. Arven, Bahar'a göre daha dirençli daha cesurdu. Korksa bile inadına sığınır, geri adım atmazdı. Arven'in canının yandığını biliyordu ama Aybars ile baş edebilecek bir kişi varsa, oda yine Arven'di.
Bildiği başka bir şey daha vardı ki, o şey Arven'i kurtarmak için ona engel oluyordu. Mesela şimdi dönüş yolunda, ilk günkü gibi gözleri bağlı değildi. Arven'e ulaşabilir, onu kurtarabilirdi. Ama böyle bir şey yapmak istemedi. Bu gece Arven'in sürekli Aybars'ın çıplak olmasına kızdığını görmüştü. Bahar'ın dikkatini çekmemişti bu hali ama Arven, sürekli kendisini bahane etmişti.
Kıskandığını asla söylemezdi, Arven. Aybars'a karşı bir şeyler hissettiğini, asla kabul etmeyeceği gibi.
Arven'i sık sık görmeyi aklına kazıyıp, Aybars'a zaman tanımak istedi. Kendini affettirmek istediği her halinden belliydi. O değil miydi ki, Arven'in gülüşü soldu diye, evi ayağa kaldıran? Kendini affettirmek içinde bir yol bulurdu. Bahar'ın tek dileği, bu yolun sonunun güzelliklere çıkmasıydı.
Kendi durumu da çok içler açıcı değildi.
Duygularını Arven'e göre daha çabuk kabullenirdi. Poyraz ile barda karşılaştıkları vakit kalbinde bir yerlerde ona karşı dengesiz bir sıcaklık duymuştu. Ama şimdi geldikleri yer... Poyraz’a hiç hak etmediği halde tokat atması, Poyraz’ın sessiz kalması, üstüne üstlük Arven'in özür dilemesine aynı şekilde özür dileyerek karşılık vermesi, içinde bir yerleri sızlatmıştı.
