Our Endless Story

XIX

Diana's POV

Where do you go when sleep doesn't fix you?

Well, I go to the rooftop when the twins are already sleeping.

I sat under the starry sky as the cold wind starts embracing my whole body making it to shiver. . . I think to her absence. The beauty of city lights doesn't mend what's missing in my heart. Maybe, everything's can't. Except her. Only her.

I recall what she said to me before leaving and saying goodbye.

"Smile. So that the whole world will smile with you, too."

She know that I can, but she also know that my eyes won't cooperate. But she keep telling me, until I do so.

I replied, "Whole world? I think it's not. Yeah, if I smile, some of the world is smiling with me too. But you know, the other half is probably suffering, Mahal. It's not always the same. Day and night are totally different. Our hearts has many parts, and it's another whole bag to discuss. But the heart and whole world are the same, I may be happy because you're going to resign as well as suffering, knowing that you need to leave."

Thirteen hours had passed and yet still wishing for her not to leave, but she left. My eyes are searching for her shadows everywhere it lays. But even a silhouette cannot form into one. Everyone has a right to grant their wishes. Unfortunately, I'm the Universe not so favorite pixie little dust.

"But you know that I need to. It is part of our life to separate. It is written in every dictionary. We can't erase or undo for we are not the author. After the letter s, there's a letter t in alphabet. After the separation, there's a together. Again. Always remember that."

After she said those, she walked away. I saw her back slowly turning into nothing. It's fading. Until its gone to my eyes. I can't do anything about it but to accept. We need to separate for three days. Just only three damn days.

Mami Rowena's POV

Ang lungkot ng bahay. Kasalanan to ni Diana eh. Kung hindi lang sana dinamay ang kabahayan sa kaniyang nadarama, edi sana hindi masyadong malungkot. Three days lang naman mawawala ang asawa niya, masyado talaga siyang OA. Pareho kami. Pero mas sobra pa yata ako.

"Nasaan si Diana? Ba't hindi na siya bumaba dito? Hindi pa yun nakapaghapunan." Biglang tanong naman ni Arlene sa akin nang makaupo na ako dito sa kaniyang tabi.

"Ewan ko ba. Baka busog pa."

"Hindi ka man lang ba nag-alala sa anak mo?"

"Hindi. Kakain yun kapag makaramdam na nang gutom. Matanda na yun para pagsabihan pa. She's in separation anxiety right now. Kaya hayaan na natin." Sabi ko naman at ini-on ang telebisyon. Sobrang tahimik kase ng bahay. Parang may lamay.

"Yeah. Pero sana naman na wag niyang pabayaan ang sarili niya dahil magagalit ang anak ko."

"Bakit ba ganyan ang mga kabataan ngayon pagdating sa pag-ibig? Ang Ooa." Reklamo ko dito. Pansin ko lang naman.

"Bakit ba ako tinatanong mo ng ganyan? Wala akong alam, okay?"

Hindi na ako nakipag-angal pa at itinuon na lang ang aking pansin sa palabas. Anyway, hindi naman siya palabas. Sa kakapasok lang na balita. Wala naman kaseng sagot ang isang ito.

Pero parang hindi pumapasok sa aking utak ngayon ang balita dahil

No.

It can't be.

Hindi pwede yun.

Hindi ko to matatanggap.

Lalo na ang katabi ko ngayon.

At mas lalo na ang aking anak.

Pero hindi pa naman sigurado kung---

Napalingon ako sa aking likuran nang bigla akong may narinig na nahulog na isang bagay? I think, baso na crystal? Nanggaling kay?

Diana!?

Nandito pala siya!?

Nakatulala lang sa screen ng telebisyon na parang hindi pa makapaniwala sa kaniyang nakita, narinig, o nabasa.

"Nooooooo. Imposibleng nandoon siya dahil kaninang umaga pa siya nakaalis diba?" Biglang saad ng katabi ko dito na nakatulala din. Hindi niya yata matanggap ang nangyari na ibinalita ngayon.

Pero bago pa ako makapagsalita ay biglang nag-ring ang telepono dito. Bigla akong kinabahan. Ako ba ang sasagot? O sila nalang? Pwede naman sila diba? Ehhhh. Pero wala silang balak sagutin. Sige na nga. Ako nalang.

Dahan-dahan akong pumunta sa kinaroroonan nito at kinuha ito para sagutin.

"Hello?"

Diana's POV

"Hello?"

"This is it. But I'm not the husband, or the wife. Or the mistress."

"Seriously!?"

"How do you say so?"

"Are you really really really sure!?"

"Ohh My Gad?"

Sa mga narinig kong sinasabi ni Mama sa kabilang telepono ay parang mas lalo akong kinakabahan. Hindi ko nga alam kung bakit nahulog ang baso kanina sa sobrang higpit ng pagkahawak ko. Kinakabahan ako sa balita, at sa ibabalita pa. At sa sasabihin ni Mama sa amin. Si Mommy Arlene nga hindi na mapakali. Tumayo na at hindi alam ang gagawin. Hindi din ako makagalaw at makapagsalita dito. May bumagsak kaseng eroplano na papunta sa New Zealand, pero hindi pa natukoy kung anong eroplano. Sana, hindi lang yung sinasakyan ni Franki. At imposible din dahil kaninang umaga pa siya umalis at nakasakay diba? Pero may posibilidad din na--

"Sino yun? Sino ang tumawag?" Agad na tanong ni Mommy kay Mama nang dahan-dahan niya nang ibinababa ang telepono. At heto naman ako, kinakabahan na  naghihintay sa kaniyang sagot.

"I--t I- It's fr-"

"It's from what!?" Tanong ko dito dahil hindi na ako makapaghintay.

"Yun- yung sa balita!"

Hindi din mapakaling sagot nito.

"What's from the news?"

Pero imbes na sumagot ay bigla itong naiyak. Naguguluhan lang akong nakatingin sa kaniya. I don't want to jump in my conclusion but. .

Nooooooo

Hindi pwede!

Dali-dali akong umakyat sa aming kwarto para kunin ang aking phone dahil I need to call her. Ayokong mag-assume muna. Pagkarating ko ay naabutan ko ang dalawa na umiiyak. Shet. Huwag naman kayong makisabay mga anak. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Sa sobrang pagmamadali ko na kunin ang aking phone sa side table ay hindi ko namalayan na nasagi ko pala ang isang picture frame dahilan ng pagkahulog at pagkabasag nito. Hindi ko na yun tinignan. Bahala na. I dial her number

But

Patay yata ang phone niya?

I ended. At tinawagan ulit.

Ilang beses ko nang tinawagan ng paulit-ulit pero

Ganun pa rin.

Siguro nga. Tama ang conclusion ko.

________________________________

A/N. Jan. pa sembreak namin kaya ngayon lng ulit nakapag-update. Pasensya na. May pasok pa ako hanggang bukas.
At hinahabol ko lang ang oras ko  kaya hindi ko alam ang mga pinagsusulat ko dito. 😂 Adios.