Our Endless Story

XX

- I warn sa mga mahihina ang puso.
___________________________________

I tried to call her again for the the remaining 1% battery life of my phone. At one percent nalang din ang pag-asa kong sasagutin niya ang kaniyang phone. I must stop. Pero ayoko. Ayoko talaga.

She can't be reach at heto pa rin ako, naghihintay at nagbabasakaling marinig ko ulit ang kaniyang boses. The way she speaks with an accent. The way she uttered my name a hundred times a day. Yung 'Dianer' niya. Yung pa 'po' kahit siya pa yung matanda. Lahat yun na miss na ng pandinig ko. Hindi ko nga alam kung maririnig ko pa ang salitang mahal kita galing sa kaniya. Kung pwede ko lang sana takbohin papunta roon, ginawa ko na. Just to know if she's okay or?? No. She's really okay. Baka namatay lang phone niya. Or baka nasira.

Pero kahit anong paniwala ko sa aking sarili kung?? Kung??

Urghhhhhhhhhhhhhhh.

Hindi ko yun matatanggap!

The way my mom cried kanina alam kong may nangyaring hindi ko kailanman gustuhin. At kung ano man yun, hinihiling ko na sana na panaginip na lang. So that I could wake up, and found her sleeping on my side. That I used to see every morning.

Gusto ko nang magisiiiing!

Where I still making glances to her beautiful face.

Where everything is fine.

"Diana?"

Agad akong napalingon when I heard my mom called me.

"An-anak. I just want to tell you na-- na--"

Hindi ko alam kung sasabihin ba niya o hindi.

"It's okay if you can't utter it right now, Ma. I already know. I knew." Sabi ko at hindi na mapigilang mapaluha na kanina ko pa pinipigilan. Ayokong maiyak dahil buhay siya diba? Hindi siya kasama doon. But now, umiyak na ako. Parang tinanggap na wala na nga siya.

Tumayo na ako dahil ayaw kong maghintay lang dito na walang ginagawa. Kahit anong oras, pupuntahan ko siya. Kahit alam kong hindi ako makaalis agad-agad.

I was about to grab my passport nang magsalita ulit si Mama.

"Kasama siya doon, anak."

Literal akong napahinto dahil pinoproseso ko pa ang kaniyang sinabi bago lang.

Yung salita na yun ang pumapatay sa puso ko ngayon. Ang sakit marinig. Hindi yun matatanggap ng aking pandinig. Parang mabibingi ako. Kasama siya doon is just only a three words, but it can kill me.

Kasama siya doon pero hindi siya patay, okay?

Wala pang ebidensya.

Tuluyan ko nang kinuha ang aking passport at iba ko pang gamit. Ipapasok ko sana iyon sa aking bag pero may naramdaman akong isang bagay sa aking talampakan. Basag na picture frame. Our family picture. Heto na siguro ang ebidensya. But I don't rely on this kind of paniniwala. Pangitain is just only a culture belief, walang scientific basis na ganun nga. But signs are signs. God is giving us signs para hindi na tayo mahirapan. Kaya nabuhay ang superstition. Ako lang yata ang mali, dahil hindi ko lang matanggap.

Please wake me up. Dahil hindi ko na kaya. Hindi na kaya ng puso ko ang sakit.

"Ipapasama ko ang Kuya mo if you want to go there. Arlene can't go right now, hindi pa siya handa na makita--"

"Hindi pa sigurado, Ma." Putol ko dito even though na kasing laki nalang ng mustard seed ang pag-asa kong buhay siya.

"Walang nakaligtas ayon sa balita."

"Sigurado na ba yan? Kung sigurado nga, pakigising na ako Ma please? Ayoko na sa bangungot na ito."

Kahit anong pahid ko sa aking luha but still hindi pa rin ito tumitigil sa pag-agos.

I badly needed and wanted to wake up. How I wish na this is only a dream. Pero ramdam ko ang sakit sa aking buong pagkatao. At iyon ang patunay na hindi ito masamang panaginip but a reality. A harsh reality of every dreamers nightmare.

The only thing that makes me smile right now is the thought of her being alive. Yeah. Pretending. Lilinlangin ko muna ang puso para hindi masyadong masakit. Dahil pwede ko rin iyon ikamatay kapag nasobrahan. I think my heart doesn't pump blood na, it is now bleeding. And it's killing me.

Bry's POV

Hapon na nang makarating kami dito sa New Zealand. At nandito kami ngayon ni Diana sa lugar kung saan ito bumagsak. Malayo pa pala ito sa airport nang hindi na makontrol ng piloto ang lipad nito. Even the pilot is dead. Walang nakaligtas sa kanila. Kaya walang masisisi ang mga naulila ngayon. Sobrang sakit neto, lalo na sa kapatid ko.

I saw her talking to someone. Siguro one of the employee of that plane. Hindi ko matukoy kase hindi ko alam ang trabaho sa sinusuot niyang damit. Gusto ko siyang lapitan, pero pati na rin yung paa ko hindi na makagalaw dahil some of the dead body are still here. Almost seventy passengers yata ang nasa loob ng eroplano na iyon. Ang dami.

"Death is a sad and tragic affair
Even if it is long anticipated
But no death is as hard on the living
As the unexpected death of a loved one
Death does not always come with warning
With time to say the sad farewells
Sometimes it comes, unannounced
With no time for even a brief goodbye
There are the saddest of times
When death takes one so dear to us
Without any warning, unexpected
And in your grief, we bid our sad farewell"

Hindi ko alam kung bakit ganyan ang mga pinagsasabi ng kapatid ko. Nakabalik na kase siya dito sa kinatatayuan ko nang matapos ang pag-uusap nila ng lalaking iyon.
Naguguluhan lang akong nakatingin sa kaniya dahil hindi ko siya maintindihan.

"Beside the accident thing na pinag-usapan namin, he said those words to me bago umalis para makapagpaliwanag sa iba. I don't want to. Pero parang wala na Kuya." She said na halos hindi ko na marinig ang kaniyang boses. She is deeply hurting. Imagine, half of her heart is dead.

"Pero I can't believe na wala na talaga. Hangga't hindi ko pa siya nakikitang nakatayo. . . . . Or nakahiga. Or whatever it is. Gusto ko talaga siyang makita ulit. I want to see her Kuya. Ayokong mawala siya sa aking paningin habang buhay." At tuluyan na itong umiyak. Ang sakit tignan. Naiiyak na rin ako. Wala akong ibang ginawa kundi yakapin nalang ang aking kapatid. Bakit ba nangyayari ang ganito sa kaniya?

"Diana Mackey. Her body is in room 11."

Rinig kong sabi ng isang nurse. May hospital kase dito. Malapit lang. And I can't. Ayokong sumama. Pero kaylangan ni Diana ng kasama. Anong silbi ng pagiging Kuya ko kung hindi ko siya sasamahan?

When we reached the said room, doon na siya tumigil sa paghakbang. Alam kong hindi pa siya handa. Hindi pa niya kayang tanggapin. At hindi ko siya pipilitin.

Be strong Diana.

Lalo na ang puso mo.

After a minute of pause, pumasok na siya. Kaya sumunod naman ako.

At ipinikit ko nalang ang aking mga mata. Dahil hindi ko kayang makita ang ganito. Hindi kakayanin ng puso ko.

I heard her said,

"It is the same dress she wore when she left me.

She's really. . . . "

________________________________

A/N. Para akong baliw na umiiyak sa isang tabi hahahahaha.
Update muna bago pumasok.
Anyway, I'm sorry for making you cry if you do.