Our Endless Story

XXI

Hindi ko ininda ang pangangalay sa pagtayo buong araw para lang hindi ko ma miss ang isang segundo sa pagtitig sa natutulog niyang mukha. I don't want to miss a thing dahil ililibing na siya bukas. It's been two weeks when I saw her lifeless body lying on the hospital bed. Wala paring pagbabago dahil siya pa rin ang pinakamagandang babae sa aking paningin. She's still beautiful. . . In white. Even inside the coffin.

Ayoko ng isa-isahin ang mga pangyayari pagkatapos nun. Until now, tinutunan ko pa ring tanggapin. Kahit sobrang hirap. Bakit ba nangyari ang ganito. Sobrang unexpected. It's really hard. And the hardest part of it, is not having the opportunity to say goodbye. To her.

Kung pwede ko lang sanang ibalik ang panahon na buhay pa siya. Ang mga kahapong masasaya. Hindi ko kailanman gustuhin na darating pa ang bukas. At ang mga ibang araw. I won't trade my precious yesterday's to this agonizing now. Kase ang mga kahapong nagdaan, maririnig ko pa ang mga tawa niyang parang musika, mga ngiti niyang sobrang tamis na hindi matutumbasan ng ginto. And everything about her. But now, bigla nalang nagbago ang lahat. Biglang nawala. Even the whole Franki. Tomorrow is the last day. Handa man o hindi, kaylangan ko pa ring tanggapin. Na mawawala siya sa akin. Not only three days, but habang buhay.

"Hindi porke't wala na ang asawa mo, pababayaan mo na din ang sarili mo. You still have the twins. And you can remember her through them. Kay Franki sila lumabas eh."

"But Ma, today is the last at bukas wala na. Babalik naman ako sa dati kong buhay kapag nailibing na siya. Hindi ko naman pababayaan ang sarili ko because I know na hindi niya yun magugustuhan. Ngayon lang, dahil gusto ko lang busugin ang mga mata ko sa aktwal nitong mukha. Sa acutal na siya. Because in pictures, it makes me miss her even more."

"Okay. I can't force you to do what's good right now. I understand what or how it felt. Dahil pareho tayo ng destiny, anak. Parehong maagang nawalan ng mahal sa buhay."

"Parehong namatay sa aksidente. It is written ba yun, Ma? Hindi man lang niya ipaparamdam sa mga anak ko kung paano magmahal at mag-alaga ang isang Franki Russell? At mas lalong masakit na hindi man lang nila naabutan ang kanilang Mommy Punky. Ano ba talaga ang kasalanan ko sa mundo, at bakit niya ako pinaparusahan ng ganito?"

There's another plane na kasunod sa kanila that time, at bumagsak din with the same reason. But most of them nakaligtas. Sana pala, doon na lang siya nakasakay at baka sakaling nakaligtas pa. Baka sakaling nandito pa siya sa tabi ko, nakangiti. With the twins. At tuloy pa sana ang kwento namin sa mundong ito.

Pero siguro, masasabi ko nang tapos na. At maybe din na baka sa ibang mundo na lang namin ipagpatuloy. Hindi dito dahil hindi ito ang mundo namin. We can create our own universe where only frankiana lang. Walang mga sagabal. Pero ayon na nga, nauna na siya.

Just wait us there, Mahal. In the promised land.

Goodbyes are never easy. Saying goodbye is to signal the end of something, and no one likes endings. And sadly, at some point, everything has come to an end.

Nandito na kami ngayon sa kaniyang huling hantungan. We are all wearing black, at maraming tao. Pero parang nag-iisa lang ako ngayon. Sobrang sakit na ng mga mata ko dahil sa pag-iyak. But still, nagawa ko pang maluha.

The priest is having a ceremony to her funeral. Wala akong narinig kahit isa sa mga sinasabi niya. Occupied ang buo kong pagkatao sa sakit. At my only focus is her. Mataman lang akong nakatingin sa litrato niyang nakangiti. Those smiles, ay hindi ko na pala makikita. That day na she decided to left us is yun na pala ang huli. Sana hindi nalang ako bumitaw sa huling yakap ko na iyon. Sana I don't let her go dahil hindi na pala siya babalik. Kung alam ko lang sana. Pero hanggang sana na lang dahil wala na.

Pagkatapos ay bendisyon naman with the holy water. At any minute from now, isasarado na ito at ibababa, at hindi ko na makikita. Kaylangan ko na talagang tanggapin. Kahit sobrang sakit. Wala naman akong ibang choice kundi yun nalang.

Unti-unti na silang pumupunta sa harapan para ihulog ang kanilang bulaklak. Kahit ang kambal meron. Mapayapa ang mukha nilang dalawa. Hindi umiyak lalo na ang aking little punky. At himala yata dahil kahapon, hindi man lang siya matahan-tahan ni Mama. Si Marxighd ganun din pero napatahan siya ni Mommy. Anyway nandoon na silang apat sa unahan at medyo napatawa na naiiyak ako dahil wala yatang plano ang kambal na bitawan ang kanilang bulaklak for their mom. Hindi din nila siguro matanggap.

Pumunta na din ako sa kinaroroonan nila at syempre to bid my final goodbye to her. To my love. I took their flowers kase nandun na sa baba ang kanilang Mommy Punky.

"Say goodbye na sa reyna ng mga buhay niyo." Sabi ko sa dalawa dito. And Marxighd is only looking at me. At yung babae naman nakipagtitigan lang sa paru-paro na nakadapo sa kaniyang kamay. That white butterfly has been from DeAndre's collar. Pero hindi niya yata nakita yun.

I know that it is you, Franki.
At alam kong nalulungkot ka din ngayon because you see everything. For almost half a month had passed na wala ka, the memory of you is still fresh. At yun nalang ang nagpapagaling sa mga sugat ko ngayon. But I don't know na it is made from lemon and salt, akala ko mababawasan ang sakit pero lalong dumagdag lang pala. You're my stars in the night sky, at ngayon na wala kana, parang hindi ko na makikita ang kinabukasan ko. I know that stars cannot light up the world, but it gives hope to people. Yun ka sa buhay ko. But don't worry, I have two little angels left. At isa pa, hihintayin mo naman kami diba?

At wag kang mag-alala dahil kakayanin ko. Pero hindi lang sigurado. Baka sa paglipas lang ng panahon.

And I know one day, I may be woke up, rolled over, and reached for you. But you wasn't there, and never would be again anymore. I won't be sad I swear, it's just a process of moving on. At masasanay din.

Na wala ka.

And even now I can't say goodbye to you sana. Because when I had to say goodbye to you, my love. It was like saying goodbye to my life.

Pero sige na nga. Baka magtatampo ka pa.

Paalam na. Hanggang sa muli nating pagkikita sa ibang mundo.

After those, inihulog ko na ang tatlong bulaklak.

You are forever in our heart, Franki.

Parang ayaw kong lisanin ang lugar na ito. They are now on the car, waiting for me. But alam ko sa aming pag-uwi, wala siya doon. Only memories of her, left.

"I tell you, it's not he--"

"Hey!! You old man! Are you trying to escape again!?"

Bigla akong nagulat when this old man who is wearing hospital gown taps me on my shoulder. Hindi ko alam ang sinabi niya because naputol ito nang tumawag ang isang nurse sa kaniya, by the way dalawa sila na papunta sa amin.

"I'm sorry if he bothers you, ma'am. Don't mind him. He's crazy. He has mental problem." Sabi naman ng isa dito kaya napatango na lang ako.

"No!! I'm not trying to escape again! I'm just want to tell her something." Pagwawala nito habang naglalakad na silang tatlo pabalik.

Naguguluhan ako. Anong sasabihin niya sa akin?

Pero what I noticed about him is that,

Parang medyo magkahawig sila ni Franki?

Or baka guni-guni ko lang because I just missed her so much.