أبنائى (متفرعه من سلسلة أنا لك..ولكن!) (تحت التعديل الجذري)

الفصل العاشر

فضل واقف فى مكانه لحد ماسمع صوته تانى...

أدهم بإستفسار:"مجاوبتنيش ليه؟ ولا القطه أكلت لسانك؟"

مازن وهو بيلف ليه:"حضرتك عارف إجابتى كويس."

أدهم بإبتسامه:"محتاج أسمعها تانى."

مازن:"لا ، مش بحبها."

أدهم:"تعرف ، كنت دايما بحب أقول لمامتك جمله حلوه كده ، كنت بقولها دايما عيونك فاضحاكى ، وتقريبا إنت شبه مامتك كده فى الموضوع ده."

مازن بضيق:"أنا مش بحبها."

أدهم بإبتسامة نصر:"هعمل نفسى مصدقك ، إطلع يلا على أوضتك."

مازن:"حاضر."

طلع على أوضته....كان واقف فى مكانه والحزن ظهر فى ملامحه إللى كان واضح عليها الجمود....

أدهم لنفسه بحزن:"كان نفسى تقول إنك بتحبها ، بس للأسف إنت إخترت بإيدك إنى أدمرك بنفسى مبقاش فى حاجه تمنعنى ، حتى لو جيت تبوس رجلى مش هينفع أرجع عن إللى هعمله فيك."

إتنهد بصعوبه ودخل أوضته ، نام جنبها على السرير فضل يتأملها وهى نايمه ، إبتسم إبتسامه جميله وأخدها فى حضنه....فضل يلعب فى شعرها لحد مانام....

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فى اليوم التالى:

كان قاعد فى مكتبه فى الكليه وبيحاول يقاوم النوم بسبب إنه منمش كتير لإنه كان مستنى مازن يرجع البيت ، قرر إنه يشغل نفسه ويحل موضوع رامز ، إتنهد بصعوبه وخرج من المكتب وراح لكافيتيريا الجامعه.....كانت واقفه معاه فى الكافيتيريا وبيضحكوا مع بعض.....

ليليان:"ماشوفتش شكلى لما ماما سألتنى لو فى حاجه حابه إحكيلها عنها ، كنت حاسه إنى هموت من الرعب ، فى الآخر قلتلها لا يا ماما مافيش حاجه."

رامز:"بس إنتى ليه ماقولتيلهاش إنك بتكلمينى ، عادى إحنا أصحاب مش بنعمل حاجه غلط يعنى مش مرتبطين ببعض مثلا ، عشان تخافى ، إنتى قولتيلى إن مامتك صاحبتك جدا ومش بتحبى تخبى عنها حاجه."

ليليان بإرتباك وهى بتبص فى عيونه:"أنا مش عارفه أنا ماقولتلهاش ليه ، معرفش."

عضت شفايفها من الإرتباك ، كانت عيونه متابعه الحركه دى...

رامز بتنهيده صعبه وهو بيبعد عنها:"بلاش الحركه دى."

ليليان بإستفسار:"حركة إيه؟"

رامز:"مش مهم ، يلا روحى على المحاضره إللى عليها الدور."

ليليان بتنهيده صعبه:"طيب ، هتكلمنى بليل؟"

رامز:"مش عارف ، بس هخلص مع جنا الأول وبعدها هبقى أكلمك."

ليليان بضيق:"مين جنا دى إن شاء الله ، وتخلص معاها إيه؟؟"