AŞK TUTKUNU

BÖLÜM 10 / "DÜĞÜN!"

***

Bu bölümde +18 mevcuttur (İtalik yazılar yetişkin içeriktir.) İsteyen okumadan geçebilir olay yoktur. Okurlara önemle duyurulur.

***

O sevilmek, ilgi görmek bunlar için birine hele de bir erkeğe muhtaç olmak sinir ve tuhaf adsız bir duyguyla sarmalanmasına neden oldu. Kafasında dolanan tilkilerle, kalbinden geçen duyguların sert çarpışmaları Nehir'i oturduğu yerde titretti. Kaşları çatıldı, gözlerinin altından Ali'ye baktı. Merak ve heyecanla kendisini bekleyen adamı gördüğünde son bir kez derin bir nefes alıp anlatmak için kıpırdattı dudaklarını...

****

"Aliyar ile tanıştığımızda henüz çok küçüktük. Çok güzel bir çocuktu. Zamanla birbirimize o kadar bağlandık ki, kız kardeşimden çok Aliyar ile vakit geçiriyor, evimizden çok onların evinde kalıyordum. Sonra bir gün aramıza Eylül geldi. Yıllar boyu Aliyar'ın tek dostu, arkadaşı, mutluluğu ben iken kendi ellerimle aramıza birini sokmuştum. Hayatta sahip olduğum herkesten çok severdim onu. O kadar çok severdim ki kardeşi olarak gördüğü Eylülden dahi kıskanırdım. Kıskançlığımın bir sınırı yoktu. Sonra bir gün Eylül'ün babasının Eylül'ü zengin birine sattığını öğrendik. Adam Eylülden otuz yaş büyüktü. Sayılı zenginlerdendi. Aliyar Eylül'ü kurtarmak için beni ardında bıraktı ve onu da alarak Amerika'ya kaçtı. Bana haber vermeden.." Nefesleri boğazına dizilmişti Nehir'in. Ali'nin merakla açılan bakışları geçmişin kara bulutlarıyla boğazında bir yumru oluşturmuş, konuşmasını engelliyordu. Devam etti usulca.

"Delirdim bunu duyunca. Çılgına döndüm. Sevdiğim, ailemden geçtiğim adam ve gençliğimi harcadığım, uğruna pis işlere bulaştığım arkadaşım beni her şeyin ortasında bırakıp kaçmışlardı. Yine de dayanamayıp gittim yanlarına. Orada kalmaya ve onlarla yaşamaya başladım. Bir yıl sonra ise Birce doğdu. Kucağıma verdikleri gün dün gibi. Sırf onu bana verdiği için bile minnet duyuyorum ona. Ama bu arada Eylül hastalanmıştı. Durumu her geçen gün kötüleşiyordu. Babasının verdiği adam peşindeydi hâlâ. Bir gün evde Birce ile ilgilenirken Eylül'ün kaçırıldığını öğrendik. Aliyar da ben de çılgına döndük aramadığımız yer sormadığımız insan kalmadı ama onu bulamadık. Aldığımız haberle onu bulmak için evden çıktık. Meğer hepsi bir tuzakmış. Bir depoda etrafımız sarılmışken maskeli biri çıktı. Elinde ki telefonda Birce vardı. Aliyar'ı öldürürsem kızım yaşayacaktı. Yapmak zorunda olduğum tek şey kızımın yaşamasını sağlamaktı. Aliyar'ın gözleri gözlerimdeyken sıktım. Hayal kırıklığı ile çevrelenmiş gözlerine inat dudakları huzurlu bir gülümsemeyle gitti benden. İlk cinayetim değildi. İşlediğim ilk suç da. Ama onu öldürmek kendimi öldürmek gibiydi. Birce'ye her baktığımda onu görmek, ileride babasını sorduğunda bunları anlatacak olmak canımı sıksa da yapacak bir şeyim yoktu." Dudakları gerilmiş hissettiği sinirle kaşları çatılmıştı. Kirpiklerinin altından Ali'ye bakıp konuşmaya devam etti.

"Böyle bir hayatın içinden çıktım işte, ee korktun mu benden, yaşayabileceklerinden?"

Nehir son sözlerini bariz bir alayla söylerken Ali duydukları karşısında ki şaşkınlığını atamamıştı. Karşısında ki kadın açık açık kızının babasını öldürdüğünü söylüyordu. En ufak pişmanlık bulundurmadığı gözleri, cinayet işliyorum derken ki rahatlığı.. Bu kadını anlamak gittikçe imkansız geliyordu. Nasıl biriydi böyle?

"Korkmadım aksine daha da merak ettim. Eylül ne oldu?" Nehir'in gerildiğini, bakışlarının donuklaştığını gördü.

"Onu bulduğumda bir hastane odasındaydı. Ölmüştü.. Tam o sırada satıldığı adam buldu bizi. Aslında Eylül'ü kaçıran, satıldığı adamın büyük oğluymuş. Klasik aşk üçgeni. Eylül'ü benim öldürdüğümü düşünüp bana düşman oldu. Şimdi hâlâ peşimde. Hem benim hem Birce'nin peşinde." Nehir gözlerini Ali'nin bakışlarına kenetleyip her bir duygu geçişini yakalamaya çalıştı. Kendini hiç affetmeyecekti. Karşısında ki adam ona inanmış acıyla bakıyordu. Klasikleşmiş masalını anlatırken ilk kez bu kadar zorlandı. Bir erkek karşısında bu kadar zayıf düşmek, düşünceleri için vicdan yapmak Nehir'in alışık olmadığı duygulardı.