Zawgyi
ဒီေန႔ ႐ွဴတင္ေစာေစာနားတာေၾကာင့္
ရွိန္းထိုက္က အခန္းထဲ ေစာေစာဝင္ကာ
အိပ္ယာဝင္ရန္ လုပ္ေနေလသည္။
ေနသူလည္း အခန္းထဲမွာပင္ ရွိန္းထိုက္အတြက္
ေပးရမည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အား
ခုမွ online မွာ ရွာေနရေလသည္။
တစ္ခန္းလံုးတိတ္ဆိတ္လွ်က္ ၊
အပ္က်သံပင္ မၾကားရ။
သူနဲ႔ တစ္ခန္းတည္းမွာ အတူေနေနရေပမယ့္
စကားေျပာျဖစ္သည့္ ေန႔က ရွားပါးလွသည္။
ဟိုတယ္ခန္းတြင္း ျပန္ေရာက္တာႏွင့္
သူေရာ ေနသူပါ ပင္ပန္းေနတာေၾကာင့္
အသီးသီး အနားယူျဖစ္ၾကသည္သာ။
"ေဒါက္..ေဒါက္...."
အျပင္က အခန္းတံခါးေခါက္သံ
ၾကားခ်ိန္တြင္...၊ ေနသူ ထမည္အလုပ္..
"ရတယ္ အကို..၊ကြ်န္ေတာ္
သြားဖြင့္ေပးလိုက္မယ္..."
ဟူ၍ ေျပာရင္း ရွိန္းထိုက္က ကုတင္ေပၚမွ
ထကာ အခန္းတံခါး သြားဖြင့္ေပးေလသည္။
အခန္းဝတြင္ရပ္ေနသူက ဥကၠာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္၊
ေနသူ ဥကၠာအားအကဲခတ္ၾကည့္မိေလသည္။
သူ ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္လို႔ လာေျပာတာမ်ားလား.?။
သူက ရွိန္းထိုက္အား ေက်ာ္ကာ
ေနသူ႔ထံ ေလွ်ာက္လာၿပီး...
"ကိုး... ကြ်န္ေတာ္ သန္ဘက္ခါက်ရင္
ရန္ကုန္ခဏ ျပန္ခ်င္တယ္...."
ထင္သည့္အတိုင္းပင္၊ သူေတာင္းဆိုလာေတာ့မည္
ဆိုတာကို ေနသူ သိေနသည္။
ေဖေဖကလည္း ထိုကိစၥနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး
စိတ္ပူေနေလၿပီ။
"မျပန္ပါနဲ႔လား..၊
မင္းစိတ္ကို နည္းနည္းေလာက္
ျပဳျပင္လို႔ မရဘူးလား.?
အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီေလ..."
ေနသူ ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း၊
သူက ေခါင္းအား ေလးပင္စြာ ခါလိုက္ရင္း...၊
"ခဏပါပဲ.. ေန႔ခ်င္းျပန္လာမွာ..၊
ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာမွာပါ..."
ေနသူ သူ႔အား ေသခ်ာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္..
အၾကံအိုက္ေနမိသည္။
ေဖေဖကေတာ့ ျပန္မလာေစခ်င္။
ရန္ကုန္မွာ ေနသူလည္း ရွိမေနတာေၾကာင့္
ဥကၠာ စိတ္ေလၿပီး မဟုတ္တာေတြ
ေလွ်ာက္လုပ္လွ်င္ လိုက္တားေပးမယ့္ လူမရွိဘူးေလ။
