Zawgyi
ညဘက္ ရွိန္းထိုက္ ႏွင့္ ဥကၠာတို႔
ႏွစ္ေယာက္အတူ ျခံထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္
ျဖစ္ၾကသည္။
သူ ငွားထားသည့္ အိမ္က တစ္ထပ္အိမ္
လံုးခ်င္းေလး ျဖစ္သလို၊
ျခံဝင္းက က်ယ္လွတာေၾကာင့္၊
သီးသန္႔ဆန္သည္။ ေဘးတြင္ အိမ္ေျခ
အနည္းငယ္သာရွိၿပီး၊ တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနသည္။
"ဒီလိုေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း
လာေနဖို႔ စဥ္းစားေသးတယ္ေနာ္....၊
ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ အိမ္ထဲမွာ မူးလဲ မေနလို႔...၊ "
ရွိန္းထိုက္ ထိုသို႔ေျပာၿပီး ရင္ေမာရေလသည္။
သူသာ အျပင္မွာ မူးလဲခဲ့တာ မဟုတ္ပဲ၊
အိမ္ထဲမွာသာ တစ္ေယာက္တည္း မူးလဲ
ေနပါလွ်င္ မေတြးရဲစရာပင္။
ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ရမည္သာ။
"ဒီေနရာမွာ ေနရင္ ဘယ္သူမွ
ရွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္လို႔ေလ...."
သူစကားေၾကာင့္ ရွိန္းထိုက္ စိတ္တိုမိေလသည္ ။
"ေနာက္ဆို ၊ အဲ့လို ရွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ေနရာကို
ထြက္မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဂတိေပးပါ....""
ရွိန္းထိုက္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ပိတ္ရပ္လိုက္ကာ
ထိုစကားကို ဆိုမိေတာ့၊
သူက ျပံဳးသြားေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဂတိေတာ့ မေပးေပ။
"ေပးေလ......!"
"ကိုယ္ မတည္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဂတိကို
မေပးခ်င္ဘူး ဂ်စ္.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ရွိန္းထိုက္
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ မိလွ်က္သား...
"ဘာစကားႀကီးလဲ..?၊ ပိုင္က ကြ်န္ေတာ့္နားက
ထပ္ ထြက္သြားဖို႔ စဥ္းစားေနတာလား..??"
ရွိန္းထိုက္ စိုးရိမ္တႀကီးေမးမိေတာ့၊
သူက ေခါင္းကို ခါကာ...
"မစဥ္းစားပါဘူး......"
"ဒါဆို ဘာလို႔ အဲ့စကားကို ေျပာရတာလဲ.? ၊
ဘာလို႔ အဲ့ဂတိကို မတည္ႏိုင္ရတာလဲ...??"
သူ ဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။ ေခါင္းကို ငံု႕သြားၿပီး....
"ကို မင္းကို တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္
ႏိုင္မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး......"
မိမိအား မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေခါင္းငံု႕လွ်က္ပင္
ေျပာေနေသာ သူ႔စကားက ရွိန္းထိုက္အား
ရင္ေမာသြားေစသည္။
