Zawgyi
တစ္စံုတစ္ေယာက္က မိမိလက္အား
ဆုပ္ကိုင္ကာစကားေတြ ေျပာေနသည္ဟူေသာ
ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ၊ ဥကၠာမ်က္လံုးအား
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆီ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။
ထိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေႏြးေထြးသည့္
လက္မွာ မိမိခ်စ္ရသူ ထိုေကာင္ေလး၏
လက္အစံုျဖစ္ေနၿပီး၊ သူ႔မ်က္ဝန္းတြင္
မ်က္ရည္စတို႔ ေဝ့ဝဲေနသည္ကိုပါ
တစ္ပါတည္း ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
"ရွိန္းထိုက္....."
တိုးညင္းစြာ ေခၚလိုက္ေသာ အသံ၏
အဆံုးတြင္ ရွိန္းထိုက္က ေနရာမွ ထကာ.
"သတိရလာၿပီလား..?၊ ခဏ..
ကြ်န္ေတာ္ ဆရာဝန္ သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္..."
ဟူ၍ ေျပာကာ ထသြားမည္ အလုပ္၊
သူဆုပ္ကိုင္ထားေသာ မိမိလက္အား
လႊတ္မေပးပဲ၊ ျပန္လည္တင္းက်ပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း...
"ခဏေလး..."
သူက ဥကၠာေျပာလာမည့္ စကားကို
ေစာင့္ဆိုင္းေနပံုရသည္။
"မင္းေျခေထာက္...၊ "
ဥကၠာ လွဲေနရာမွ မထႏိုင္ေသာ္လည္း၊
ရွိန္းထိုက္၏ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာအား
စိုးရိမ္တႀကီး ငံု႕ၾကည့္မိေတာ့..၊ သူက ျပံဳးကာ.
"ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္က သက္သာေနပါၿပီ..၊
ခင္ဗ်ားသတိေမ့ေနတာ သံူးရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ..၊
အဲ့တာကို သိလား..?၊ ကြ်န္ေတာ့္အနာက
က်က္ေတာင္ က်က္ေနၿပီ..."
သံုးရက္.?
ဥကၠာေမ့ေနတာ သံူးရက္ေတာင္
ရွိသြားၿပီတဲ့လား.?။
"ေနဦး...၊ ဆရာဝန္ အရင္ေခၚမွ ရမယ္..."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိန္းထိုက္ထြက္သြားတာကို
ဥကၠာ မတားမိေတာ့။
ခဏၾကာေတာ့ ရွိန္းထိုက္က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ႏွင့္
အတူ ဝင္လာသလို၊ ေနာက္တြင္လည္း
ကိုးႏွင့္ ကိုျပည့္စံုပါ ပါလာေလသည္။
ဆရာဝန္က မိမိအား စစ္ေဆးစရာရွိတာ
စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္တြင္.၊
ကိုးႏွင့္သာ စကားထပ္ေျပာၿပီး အျပင္သို႔
ထြက္သြားၾကေလသည္။
အခန္းထဲတြင္ ကိုျပည့္စံု ႏွင့္ ရွိန္းထိုက္
ႏွစ္ေယာက္သာ ဥကၠာႏွင့္ အတူ က်န္ခဲ့ေလသည္။
