Zawgyi
ေဖေဖသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးထားတာေၾကာင့္၊
ဥကၠာတို႔ ယခင္က ေနခဲ့သည့္အိမ္အိုေလးသည္၊
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ ေနေလသည္။
ေမေမနဲ႔ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြကို
ခံစားရင္း၊ အရင္လို ငိုယိုၿပီး အိမ္ထဲ
ဝင္လာျခင္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ၊
တည္ၿငိမ္စြာပင္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာျဖစ္သည္။
"ေမေမ.... ? ကြ်န္ေတာ္ ေမေမ့ဆီ
ခဏျပန္လာတာ..၊ ေမေမ အဆင္ေျပရဲ႕လား..?"
.....
ကိုေနသူေျပာခဲ့သလိုပင္ တကယ္ကို
အစြဲအလမ္းႀကီးလြန္းသည့္ ဥကၠာေၾကာင့္
ရွိန္းထိုက္ သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်မိလွ်က္သား။
သို႔ေသာ္ သူ႔အား ဘာမွေတာ့ မေျပာျဖစ္။
သူ႔ေဘးကသာ ၿငိမ္၍ လိုက္လာမိသည္။
သူႏွင့္ အတူ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ တက္လာရင္း၊
ေဒါင့္တစ္ေနရာတြင္ သူက ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ..
"ဒီေနရာမွာ ငါ့အေမ ဆံုးသြားခဲ့တာ..."
ဟု ဆိုေလသည္ ။ ရွိန္းထိုက္ သူ႔ေဘးတြင္
ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း...
"ဥကၠာ......
အတိတ္ကို အရမး္ဖက္တြယ္ထားလြန္းရင္
ပစၥပၸဳန္နဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ပါ
ထိခိုက္လာႏိုင္တယ္....၊
ေသဆံုးသြားတဲ့ လူထက္
အသက္ရွင္ေနတဲ့လူကို ပိုၿပီး
တန္ဖိုးထားသင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္.."
"ငါ အတိတ္ကို ဖက္တြယ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး
ရွိန္းထိ္ုက္၊ အတိတ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔
မႀကိဳးစားေသးတာ၊ ငါ့ဘဝမွာ ငါသိပ္ခ်စ္ရတဲ့
ေမေမဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ငါေမ့သြားမွာ
ေၾကာက္ေနတာ..."
ဥကၠာ၏ အေျဖစကားေၾကာင့္
ရွိန္းထိုက္ဆီမွ မည္သည့္ စကားသံမွ
ထြက္မလာေတာ့ေသာ္လည္း..
ဥကၠာ၏ လက္တစ္ဖက္အား
လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္ ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။
ဥကၠာ သူ႔အား ျပန္လည္ၾကည့္လိုက္ကာ..
"မင္း ငါ့အနားမွာ
ႏွစ္တိုင္း ဒီလို ရွိေနေပးႏိုင္မလား...?"
ဥကၠာေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္း၏
အေျဖက သူ႔အတြက္ အရမး္ခက္ခဲေနသလို
ျဖစ္ေနၿပီး၊ ဥကၠာအား မ်က္ႏွာခ်င္း
မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အထိ
စိုးရိမ္မႈမ်ား သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေပၚလႊင္လာသည္။
