Zawgyi
တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ အခန္းတံခါးဝတြင္
ရပ္ေနရင္း ထိုတစ္စံုေယာက္အား
ေဖးမေပးခ်င္သည့္စိတ္က မည္မွ်ပင္
ထက္သန္ေနပါေသာ္လည္း ရွိန္းထိုက္
အထဲသို႔ မဝင္ျဖစ္ေသး။
အဆံုးသတ္ လွႏိုင္လာစရာမရွိတဲ့
ဒီလမ္းကို အစပ်ိဳးၿပီး ေလွ်ာက္သင့္ရဲ႕လား..?။
ခဏတာ ႏွစ္သိမ့္ေပးမႈက သူ႔အတြက္
တစ္ဘဝစာ နာက်င္မႈ အေနနဲ႔
ျဖစ္တည္သြားမွာကို ရွိန္းထိ္ုက္ စိုးရိမ္မိသည္။
ဥကၠာပိုင္စိုး....?
ခင္ဗ်ား ငိုေနလား....?။
ခင္ဗ်ားငိုေနမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတဲ့
အေတြးနဲ႔တင္၊ ကြ်န္ေတာ္ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး
နာက်င္ေနရၿပီ။
လက္ထဲမွ သူ၏ အခန္းေသာ့ အပိုအား
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း
အခန္းထဲသို႔ဝင္သင့္မဝင္သင့္ စဥ္းစားေနမိသည္။
မိခင္တစ္ေယာက္အား ဆိုးရြားစြာ ဆံူးရံႈး
လိုက္ရျခင္းက ဘယ္ေလာက္ထိ
နာက်င္ခံစားရလည္းဆိုသည့္အတိမ္အနက္ကို
ရွိန္းထိုက္ ေကာင္းစြာ နားလည္သည္။
ရွိန္းထိုက္ကိုယ္တိုင္လည္း မၾကာေသးခင္ကမွ
မိခင္အား ဆံူးရံႈးခဲ့ဖူးတာမို႔...၊
သူရဲ႕ နာက်င္မႈေတြကို ထပ္တူက်စြာ
ခံစားမိေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတြေဝမေနေတာ့ပဲ
အခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။
ဝင္ဝင္ျခင္းမွာပင္..၊ ကုတင္ေပၚ၌ ေစာင္ေတာင္
မျခံဳထားပဲ ေခြေခြေလး အိပ္ေနေသာ
ဥကၠာပိုင္စိုးအား ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ။
လိေမၼာ္ေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ လင္းေနေသာ
မီးေရာင္ေလးၾကားတြင္၊ သူ၏ ေမွးစင္းထားေသာ
မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္စတို႔ ရႊဲနစ္ေနကာ ၊
လက္သီးႏွစ္ဖက္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ထားသည္မွာ ေသြးေၾကာတို႔ပင္
ေထာင္ထေနေလသည္။
ရွိန္းထိုက္ သူ႔နားတြင္ ညႇင္သာစြာ
ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္၊ သူက ခ်က္ခ်င္းသိကာ
လွဲေနရာမွ ထလာေလသည္။
ရွိန္းထိုက္ကိုလည္းျမင္ေရာ.. ၊ အံ့ၾသစြာျဖင့္..
"မင္း..
မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ...?"
