...
Babam,
" Sare, o nasıl söz! Sen bizim evladımızsın. Her anne-"
" Lütfen baba. Hepinizi anlamaya çalışıyorum gerçekten bak,"
Dediğimde artık kendimi tutamamıştım, ağlıyordum. Ellerim titremeye başlamıştı,
" bak ama bu kadarda değil! Değil anlıyor musunuz?! Tamam ben sevdim Yiğit'i, belki abarttım biraz. Gözüm kör oldu. Ama belli ki sizinde benden farkınız yok. Söylesenize bütün hayatımı planlarken düşündünüz mü hiç, bu kız ne ister diye? Merak ediyorum ya? Ben ya! Ben! Ben anne olamayacağımı şans eseri kapı ağzından mı öğrenecektim, bunu da böyle mi planladınız? Peki hiç düşünmediniz mi bu kız bir gün öğrenecek diye? Ya ben bilmek isterdim! Bilmek! İs! Ter! Dim! Bilseydim eğer! Eğer bugün bu durumda olmazdık, olmazdım. Ne ben ne Yiğit ne de siz! Ama artık! Artık! Bitti! Anlıyor musunuz?!"
Dememle Yiğit odayı terk etmişti. Herkes gözlerini iyice açarken elimin tersiyle hızla sildim göz yaşlarımı,
" Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!"
...
