Behind the scar (Fan Fiction of Azrael Montefalco Book 2)

44th Behind

Behind the scar

Nagbalik baliktad si Angkong. "Victor! Anong nasa hospital? Ano ito? Ano na naman itong hindi ko nalalaman?" Galit na ni Angkong. "Victoria, how disrespectful you are! Kahit may pagkukulang ang magulang mo, irespeto mo pa din sila."

"Angkong! Alam niyo po ba kung ano ang nangyari sa akin?" I said. Tumingin muli ako kay Ian. "Hindi mo din sinabi kay Angkong?"

Nakitang kong napalunok si Ian. Tahimik. Mukhang hindi niya sinabi.

"Fine!" I panicked. "You said, you went to hospital yesterday. Ano sakit na meron ako?"

Tinanong ko si Papa. Hindi siya nakasagot.
Bumilis ang aking paghinga habang diretso kong tinitigan si Papa.

"So ano, Pa? You don't know? So ano ginawa mo? Pumunta ka lang para masabing pinuntahan mo ko?"

Pumikit siya ng mariin. "Anak, hindi!"

"So ano? Ano meron!" Hinarap ko si Mama. "Lalo ka na, Ma! Ikaw dapat nag aalaga sa akin! Ikaw! Dahil ikaw ang ina ko! Sayo ako nang galing! Nasaan ka din?" I cried. "Iniwan niyo ko! Pinabayaan niyo ko!"

Namugto ang mga mata ni Mama. Tumayo siya at hinawakan ang pisngi ko.

"Anak, hindi ka namin pinabayaan." Umiling iling siya. "Hindi!"

Umiwas ako. "GUSTO NIYO BANG MALAMAN LAHAT?" Pagwawala ko. Lumayo ako ng konti.

"I-I have a BIPOLAR DISORDER!" I shouted. "BIPOLAR NA, PA! Bipolar na! Alam mo ba kung g-gaano k-kasakit sa d-damdamin ko yon? Alam mo ba kung gaano tumatak sa utak ko ang mga nangyari! Hindi biro yon! Tapos sasabihin mong di niyo ko pinabayaan?"

"NASAAN KAYO! Nakakahiya! Dahil ibang tao pa ang tumulong sa akin! I-Ibang tao pa ang nag alaga sa akin!" Garalgal ko. "Kasi kayo! Mga wala kayong kwentang magulang!"

Bigla ako sinampal ni Papa ng lumalakas dahilan ay sumubsob ako sa lamesa. Natulala ako at hindi makapaniwala. Masama yon! Masama sa akin yon! That hits me so damn hard! Alam niyo yung para kang nabingi dahil sa lakas ng sampal.

Bastos na kung bastos. Masama na kung masama. Pero nakakapagod na, yung pakiramdam na walang nagmamahal sayo. Pagmamahal lang naman ang gusto ko makita galing sa kanila.

"Tito!" Lumapit si Ian. Nagsitayuan silang lahat. Agad na lumipat si Azrael patungo sa akin para alalayan ako. Napahawak ako sa kanang pisngi ko. Paghikbi lamang ang naririnig ko. Naramdaman Ko ang init sa aking pisngi.

"Victor! Tama na!" Saway ni Mama. Napatayo si Papa sa sinabi ko dahil alam kong masakit yon. Alam ko! Masakit din naman sa akin. Masakit!

Pagsabihan ka lang ng Pretending parents masakit na. I'm sorry! Pero di ko na kinaya.

"Kahit kailan hindi ako nagpanggap bilang ama mo! Ginawa ko ang lahat para lang sa inyong magkakapatid!" Iyak ni Papa.  "Hindi kita pinabayaan! Hindi! Ilang beses din naman ako nagpakahirap sa Manila ah! Nakukuha mo naman ang gusto mo! Nakukuha mo lahat!"

"Kasi sinasarili mo! You're selfish!" Sigaw ni Papa. "Sinasarili mo lahat ang problema mo!"

"Ako? Selfish?" Napangisi ako. "Sige! Inaamin ko! Naging makasarili ako! Dahil ano? Pinakinggan niyo ba ko? May makikinig ba? Bilang anak mo, Pa! Na ako laging tumutulong sayo! NAKITA MO BA?"

Nanginginig si Papa sa galit. But I don't care.

"Paano ko sasabihin? May mga pakialam ba kayo! KAYONG LAHAT!" Duro ko sa kanilang lahat. "Are just pretending to love me! HINDI NAMAN LAHAT TOTOO! CARE? CARE FOR ME? NASAAN BA KAYONG LAHAT NOONG NA AMBUSH? NASAAN KAYO NOONG NAGKAGULO SA ALEGRIA? NASAAN?" I said with the top of my lungs. "Tas sasabihin ko makasarili ako? KASALANAN NIYO DIN! DAHIL KAHIT KAILAN WALANG UMITINDI SA AKIN! WALA! NADALA NA LANG KAYO DAHIL NAPATUNAYAN KO!" Halos umaapaw na lahat ng luha ko sa sobrang sama ng loob. I respect my parents and my family. Pero sobra na!