Niezapominajka

Niepamięć: Rozdział Czwarty

– Jaskółcza Łapo, czy ty jesteś pewien, że unikanie obowiązków jest dobrym pomysłem? – zapytała Biała Łapa, patrząc na brata z zdrową dozą sceptyzmu. – Oberwiesz od Roziskrzonej Skóry.

– E tam! – Machnął lekceważąco łapą i ułożył się wygodniej przy pniu brzózki. – Nawet jeśli, to Ziołowy Nos przetrzepie mu za to zad jak wróci.

– A potem Krępa Gwiazda przetrzepie jego, jestem pełna uznania dla twojego geniuszu.

Tym razem kocur prychnął z niejaką urazą i odwrócił lekko głowę. Zaraz jednak został trącony łapą przez siostrę, którą zwyczajnie bawiło jego zachowanie. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Jaskółcza Łapa próbuje sobie dodać nieco pewności siebie i zagłuszyć wyrzuty sumienia spowodowane tym, że boi się zrobić cokolwiek, ale mimo wszystko nie chciała okazywać mu wyrozumiałości.

– A wiesz co złapała dziś na polowaniu Nocna Łapa? – rzuciła brązowa, chcąc zmienić temat. – Taką strasznie wielką wiewiórę, większą od niej nawet.

– Ta, i musiałam znosić to, że pół klanu się na mnie gapiło. – Mała uczennica mlasnęła z niezadowoleniem, przerywając mycie ucha. – A Świetlikowej Łapie chyba wstyd odebrało, bo tak się natarczywie we mnie wpatrywał, że Zimna Łapa musiał go pacnąć ogonem, żeby przestał. Zazdrościł mi tej wiewiórki czy jak? – Położyła jedno z uszu na karku, nieświadomie zaciskając pyszczek.

Jaskółcza Łapa i Biała Łapa wymienili porozumiewawcze spojrzenia, o mało nie wybuchając śmiechem. Nocna Łapa zaś prychnęła z niejakim oburzeniem i powróciła do czyszczenia uszu, nawet nie próbując zrozumieć zachowania swych rówieśników. Kotka nadal pozostawała ślepa na to, że Świetlikowa Łapa najwyraźniej jest nią nadwyraz oczarowany i wyglądało na to, że nawet powiedzenie jej tego w twarz nie zmieniłoby tej sytuacji.

– Tak, tak, zazdrościł – mruknęła brązowa kotka, nadal się uśmiechając. Machnęła szybko ogonem i zmieniła temat: – A ja ostatnio spotkałam się na granicy z Jaskiniową Łapą.

– Co?! – Nocna Łapa poderwała się na równe łapy, a Jaskółcza Łapa wytrzeszczył oczy, próbując coś powiedzieć. Był jednak w zbyt wielkim szoku i z jego pyszczka wydobywały się nieokreślone jęki. Spotkania z innymi klanami poza zgromadzeniami były surowo zabronione przez Krępą Gwiazdę.

– Co ty sobie myślisz, Biała Łapo? – syknęła ostro jej siostra. – Przecież jak Krępa Gwiazda się dowie, zabije cię. I w imię czego to wszystko? Tego, że nie chciało ci się poczekać kilku dni?

– No w zasadzie to nie chciało – przyznała cicho, nerwowo się uśmiechając. – Ale to dlatego, że tu panuje taka monotonia, ciągle te same pyszczki... A on jest naprawdę miły.

– Zamilcz! Ani słowa więcej! Jak cię ktoś usłyszy, będzie po tobie! Nie mów o takich rzeczach i nie rób takich rzeczy! – Gwałtownie obróciła się w stronę brata, wlepiając w niego pełne desperacji spojrzenie. – Jaskółcza Łapo, masz tam u siebie coś na sen?

– Ja... Obawiam się, że teraz pomylę te zioła... – wymamrotał, nadal nie spuszczając wzroku z większej z sióstr.

– Na miłość Klanu Gwiazdy, i pomyśleć, że to ja jestem najmłodszą w tej rodzinie! Starsza siostra zdradza klan i łamie zasady, brat nadal nie pamięta gdzie jest jego ogon a tamten wyrzutek dalej jest jakimś przeklętym durniem z napadami agresji! Dlaczego mnie to spotkało? – jęknęła rozpaczliwie, zaczynając chodzić w tę i z powrotem.

– Ale przecież nic...

– Jak to nic, Biała Łapo? Jak to nic? Przecież... Na miłość gwiezdnych, my następnego ranka nie dożyjemy! On nas wszystkich zabije! Przez ciebie, Biała Łapo! Bo robisz głupie rzeczy!