أنتَِ نوري

الفصل التاسع والثلاثون

كان المكان كله ظلام بالنسباله...

سيف:"رقيه ، رقيه إنتى فين؟ أنا مش شايف."

رقيه:"أنا قدامك بالظبط ، تعالى ياسيف."

سيف:"أنا مش شايفك يارقيه ، مش شايف حاجه خالص."

رقيه:"إهدى وإمشى مظبوط ، هتلاقينى قدامك."

سيف:"رقيه ، رقيه إنتى فين؟ إنتى مش بتتكلمى ليه؟ ، رقيه!!!!!!!!"

صبرى:"سيف بيه ، سيف بيه."

سيف بنعاس:"ممممممم."

صبرى:"سيف بيه ، حضرتك نايم فى المكتب."

فتح عيونه بفزع ورفع راسه من على المكتب...

سيف بنعاس:"هى الساعه كام؟"

صبرى وهو بيبص فى الساعه:"بقينا فى نص الليل ، هو حضرتك مش هتروح القصر؟"

سيف:"هبات هنا النهارده."

صبرى بتفهم:"حاضر يابيه."

سيف:"إنتوا هتعملوا إيه؟"

صبرى:"إحنا هنفضل هنا مع حضرتك."

سيف:"لا خلى كله يروح."

صبرى:"بس ........"

سيف:"من غير بس ، يلا خلى الكل يروح وإنت كمان روح."

صبرى:"طب على الأقل أفضل أنا معاك."

سيف:"مالهاش لازمه ياصبرى."

صبرى:"يابيه أ......."

سيف بغضب:"قولت مالهاش لازمه ، يلا إتفضل."

صبرى:"طب كنت حابب أتكلم مع حضرتك."

سيف:"مش هخلص بقا ، إنجز إتكلم."

صبرى بإرتباك:"رقيه هانم ت................"

سيف بصله بنظره مُخيفه خلته يسكت خالص...

سيف بغضب:"بره."

صبرى:"حاضر."

خرج بسرعه من المكتب وإتنهد بصعوبه كإنه مكنش قادر يتنفس فى المكتب ، مش عارف يقوله الكلام إزاى أو يجيبهوله إزاى وهو أصلا مش مديله أى فرصه يكلمه عنها ، قرر إنه يمشى الحرس ويبات فى العربيه لإنه ماينفعش يسيبه.....كان قاعد فى المكتب متضايق لإنه حلم بيها ، بيحاول ينساها على قد مايقدر بس مش عارف ، مش عارف يعيش ، مش قادر ينسى إنها خاينه ، مش قادر ينسى إنها خدعته ، ومن جهه تانيه مش قادر ينسى حبه ليها...

.........................

نهى:"سيبينى طيب أسرحلك شعرك."

رقيه:"مش هقدر أستحمل ، راسى هتوجعنى."

نهى:"طب تعالى نجرب صدقينى هسرحلك براحه."

رقيه:"طيب."

مسكت المشط ويادوب بتمشيه فى شعرها...